Kwestia smardz stożkowaty, a smardz wyniosły

Nurtuje mnie jedna kwestia. Czy Smardz stożkowaty (Morchella conica), a smardz wyniosły (Morchella elata) - czy jest ot ten sam gatunek, czy osobne gatunki z rodziny smardzowatych.

Ostatnio Grzesiu powiedział mi, że te gatunki to tak naprawdę jeden gatunek - jak wykazały badania mikroskopowe zarodników - nie różnią się od siebie.

Jaki jest Wasz pogląd na tą kwestię?

Odpowiem Tobie na to pytanie za rok: D

Ale wg mnie większość danych o M. elata to w rzeczywistości stare M. conica.

A badania zarodników nic w Morchella nie dadzą, jedynie narzędzia molekularne...

Adrian, Błażej zbiera suszki smardzów w tym tych elata. Własnie by odpowiedzieć jednoznacznie.

Niedawno się dowiedziałem o tej akcji.

Ja też podzielam zdanie Błażeja. Wszystkie moje tegoroczne kolekcje zawierały zmieszane okazy morfologicznie odpowiadające "elata" i "conica" różniące się tylko wiekiem.

może się okazać że więcej smardzów jest w Morchella elata:-)

na przykład M. importuna

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi :)

Jak wejdą badania molekularne do pewnych taksonów, np. smardzowatych, to się dopiero może zrobić niezły bałagan. Tak jak to było z Xerocomus i Boletus :)

Tam już jest nabałaganione (badania z USA i zachodniej Europie), tylko w PL nikt jeszcze nie próbował: D

Adrianie, proszę, podeślij mi namiary na F. rickenii z Moraska.

Błażej, mam już ususzone i zapakowane w woreczek strunowy kilka owocników :)

Stanowisko chyba było tutaj, w każdym razie w tych okolicach.

Błażej, a w jaki sposób będziecie badać ich DNA? jak to fachowo wygląda?

A więc tak:

1. Z tego co mam i co dostanę wybiorę reprezentatywną grupę na podstawie cech makro i ekologii (aby były tam "typowe" M. conica, M. elata, M. esculenta, to co uważam za M. importuna + jakieś dziwactwa, okazy niepewne, o dziwnej ekologii etc.).

2. Badań molekularnych nie robię sam, bo nie mam sprzętu. Od jakiegoś czasu współpracuję w tej kwestii z Marcinem Pietrasem z ID PAN w Kórniku.

3. Z wybranych owocników pobiorę próbki i przekażę do badań.

4. DNA z próbek ekstrahuje się odpowiednim buforem.

5. Wyekstrahowana ilość jest za mała, więc się DNA "powiela" przy pomocy odpowiednich enzymów (metoda PCR). Oczywiście nie cały genom, bo sekwencjonowanie całości jest zbyt czaso- i kosztochłonne. Do badań taksonomicznych wybrano kilka (naście) fragmentów DNA (różnych dla różnych grup systematycznych), które wykazują duży polimorfizm. Wiadomo, są takie fragmenty DNA które u nas i u ślimaka są dokładnie (lub prawie dokładnie) takie same, a więc do rozróżnienia Homo sapiens i Helix pomatia się nie nadają. Zatem ich nie badamy, i szukamy takich, które wykazują dużą zmienność między gatunkami. Podobnie jest u grzybów. Bilodzy molekularni i taksonomowie wykazali, że fragmentami genomu, wykazującymi dużą zmienność pomiędzy różnymi gatunkami (czy taksonami wyższych rządów) grzybów, są m. in. ITS (Internal transcribed spacer) oraz LSU (duża podjednostka rRNA). Do próbki dodaje się fragmenty (primery, startery) DNA, wiążące się z DNA badanego materiału przed interesującymi nas odcinkami, a następnie dobudowuje się do tych sterterów łańcuch komplementarny do analizowanej nici. Jak się już taki kawałek "namnoży" (kilkaset i więcej nukleotydów) to się go oddziela od naszej matrycy ("całego" DNA grzyba) i sekwencjonuje (tnie na kawałki), ustalając sekwencję nukleotydów.

6. Analizuje się uzyskane wyniki. W teorii osobniki tego samego gatunku powinny wykazywać (prawie) taką samą sekwencję (wiadomo, jakaś tam zmienność wewnątrzpopulacyjna istnieje), a różnych gatunków - różną. Oczywiście metody molekularne nie są doskonałe, i są tylko jednym z narządzi w taksonomii. Przyjęta metodologia (badanie małego fragmentu, a nie całego DNA) może prowadzić do błędnych wniosków - może okazać się że dwa zupełnie różne gatunki akurat ten fragment DNA będą miały taki sam (tak jest w przypadku wielu Scleroderma). Czyli: różnice w sekwencji są silnym dowodem na to, że mamy do czynienia z różnymi taksonami, ale brak różnic nie jest dowodem, że dwa okazy reprezentują ten sam gatunek.

7. Na podstawie analizy statystycznej konstruuje się "drzewka" ukazujące pokrewieństwo między badanymi taksonami (na przykład pod koniec tej pracy: ascofrance.com

8. Dodatkowym ułatwieniem jest to, że sekwencje DNA uzyskane przez innych badaczy są zdeponowane w bazach. A zatem możemy porównać nasze dane z innymi. Jeśli, na przykład, nasza sekwencja jest zgodna z tą dla M. populiphila (a dane w bazie pochodzą od wiarygodnego badacza), owocniki mają cechy mikro- i makroskopowe takie jak opublikowane dla tego gatunku, to możemy być prawie pewni, że mamy w rękach ten gatunek.

(wypowiedź edytowana przez ramayana 19. maja. 2016)

Dzięki za tak wyczerpującą odpowiedź. Widzę że, szykuje się grubsza pracochłonna robota.