Ganoderma lucidum na korzeniu Larix (!)

Wygląda na to, że mam swoje pierwsze stanowisko Ganoderma lucidum! I to na modrzewiu (na 99, 9%, mogę jeszcze iść upewnić się do dyrekcji CC, bo na pewno mają inwentaryzację pierwotnych nasadzeń).

Znaleziona wczoraj na CC na korzeniu starego pniaka (przypadkowo odgarnęłam liście podczas fotografowania Antrodia xantha:-)).

Z "rekonstrukcji", czyli próby dopasowania kapelusza do trzonu wynika, że owocnik lakownicy miał pierwotnie kształt "łopaty łosia" sterczącej pionowo z ziemi. Dość oryginalnie. Ktoś oczywiście musiał sterczące "coś" sprowadzić do parteru...

Kapelusz został złamany, trzymał się tylko na skrawku skórki. Zdążył obrosnąć mchem, mocno zawilgnąć, a kontekst lekko pożółkł i zzieleniał w miejscach uszkodzonych.

Powierzchnia kapelusza bardzo miękka, skórka cienka, matowa, trochę popękana, miąższ wyłazi.

Skórka na trzonie twarda, gruba i zdecydowanie "lakownicowata". Kontekst trzonu biały, suchy. Całkowita długość trzonu 3, 5 cm (mierząc po wewnętrznej stronie).

Pod kapeluszem "właściwym" na trzonie wyrasta drugi, mniejszy kapelusik dodatkowy, 1, 5 cm szerokości.

Resztę właściwie widać na zdjęciach (przekroju jeszcze nie robiłam, czekam aż owocnik trochę podeschnie).

Ganoderma lucidum?

(wypowiedź edytowana przez mykola 03. kwietnia. 2009)

Spotkać G. lucidum na drzewie iglastym to zupełnie rzadki przypadek w Europie.

Ponieważ widzę, że kora z pniaka dawno odpadła, to z hypogeicznego doświadczenia wiem, że powinna zachować się jeszcze kilka centymetrów poniżej poziomu gruntu;-)

Żywiciel wart sprawdzenia, bo gdyby okazał się modrzewiem, a grzybek lakownicą lśniącą, to byłoby raczej pierwsze takie zdarzenie w Polsce.

Marcin, bardzo dziękuję za radę. Pójdę, pogrzebię, choć to stary pniak - powoli się rozpada, zdążył obrosnąć jamkówką żółtą (myślę, że to ona - na wątek [bf#232701] jeszcze nie doczekałam się odpowiedzi), próchnilcem, imponującym pniarkiem, włóknouszkami, kosmatymi brązowymi grzybkami (jeszcze niezidentyfikowanymi), a mrówki urządziły sobie w nim tętniące życiem mrowisko... Ale może jednak jakiś kawałeczek kory się znajdzie.

W razie czego pozostaje dokumentacja CC.

Jeżli pniak jest rzeczywiście modrzewiowy to nie będzie to Ganoderma lucidum. Ganoderma lucidum rośnie na drzewach liściastych. Na iglastych (w tym na modrzewiu) rośnie Ganoderma carnosum. Zbierałem ja ze dwa razy na Larix decidua. W Polsce rośnie też na Pinus strobus i Abies alba...

Pinus absolutnie odpada. Abies wykluczyłam ze względu na charakter nasadzeń - jodły i świerki zaczęli sadzić w tej okolicy dopiero Polacy, a pniak i jego średnica zdecydowanie wskazują na znacznie starsze, duże drzewo, czyli nasadzenia ujęte w pierwotnym planie architektonicznym obiektu, zgodnie z którym był to "pas modrzewiowy" (co bardzo dobrze widać na pierwszym zdjęciu).

Ryvarden pisze, że G. lucidum była dość często znajdowana na Picea, a także na innych iglastych. W Skandynawii jest to niemal połowa stanowisk (według innych źródeł mniej, ale i tak udział G. lucidum na iglastych jest bardzo znaczący), Ryvarden wspomina także, że te znaleziska, jak i inne odnotowane na drzewach iglastych powinny zostać zweryfikowane dodatkowymi badaniami.

Ale, Marcin, to jest Szczecin - skąd więc tutaj Ganoderma carnosum? U nas już Ganoderma lucidum to chyba rzadkość. Na modrzewiu... Jeśli już sprowadzać gatunki wysokogórskie nad Bałtyk, to może właśnie znalazłam zaginioną Ganoderma valesiacum?;-)))

Masz może jakieś aktualne dane na temat znalezisk Ganoderma z grupy lucidum w mojej szczecińskiej okolicy?

Przecięłam ją. Owocnik jest pusty w środku, jakby wydrążony (kontekst ma dwie warstwy, jak G. resinaceum, i te warstwy się rozdzieliły) - w świetle dziennym i pod dużym powiększeniem się nad tym zastanowię. Powierzchnia tego pustego miejsca zbrązowiała, jak u jabłka zostawionego na powietrzu.

Natomiast sam kontekst w górnej warstwie "przyskórkowej" na całym przekroju jest... właściwie biały. Tak, jak u wysuszonych owocników o pierwotnie białym kontekście. Równie biały, jak u dużego Trametes gibbosa, któremu to nieszczęśnikowi (do tej pory spokojnie sobie leżakującemu w zielniku) w przypływie niedowierzania natychmiast zrobiłam sekcję, żeby porównać.

Kremowobiały kontekst w zestawieniu ze stosunkowo dużymi porami (co najmniej 3-4 na 1 mm, widać na zdjęciach) prowadzi do interesujących wniosków...

I co ja mam z tą lakownicą zrobić? Zarodników pewnie już nie ma:- (( (

(wypowiedź edytowana przez mykola 04. kwietnia. 2009)

Porównanie przekroju z Ganoderma resinaceum (po lewej):

A jednak znalazłam korę gospodarza, i to bez jakiegoś specjalnego szukania - duże płaty leżą na wpół zagrzebane w ziemi u podnóża pniaka, wystarczyło oczyścić i podważyć. Jak dla mnie kora wygląda na modrzewiową, ale może ktoś z większym doświadczeniem się wypowie?

Cechą charakterystyczną podstawy starszych (200-letnich) modrzewi jest kora łuszcząca się na drobne łuski w przeciwieństwie podłużnych i większych, odpadających cienkimi płatami, łusek sosny.

Dla przykładu:

1) Modrzew europejski - Larix decidua

Zdjęcia wykonane w lesie na Snoke Hill, Dilston, UK

2) Modrzew polski - Larix decidua var. polonica

Zdjęcia z pochodzą z rezerwatu Chełmowa Góra (miejsce planowanego zlotu)

---------------------------------------------------------------------------------

Na korę sosny, z uwagi na pospolitość gatunku, to chyba każdy może sobie bez problemu popatrzeć.

Paula, ponieważ Twoje modrzewie są nieco młodsze (ok. 120 letnie), więc myślę, że przez porównanie kory owego pieńka z korą sąsiednich modrzewi w zasadzie tylko Ty jesteś w stanie poprawnie oznaczyć gatunek.

Jednak, najprawdopodobniejszy wydaje się być typowany przez Ciebie modrzew.

(wypowiedź edytowana przez grzybiorz 06. kwietnia. 2009)

Dziękuję! Tak właśnie zrobiłam i na podstawie podobieństwa próbek kory spod pniaka do pobranych z odziomka rosnącego obok modrzewia myślę, że to ten sam gatunek. Sadzone tam modrzewie to Larix decidua, zwykłe modrzewie europejskie.

Nie wiem, czy uda się tę lakownicę oznaczyć, ale nabrałam trochę nadziei na to, że w tym roku też wyrosną.

Odkryłam pozostałości drugiego owocnika. Prawdopodobnie był znacznie większy, długość rurek dochodzi do 13-14 mm. Powierzchnia hymenoforu jaśniejsza niż u poprzedniego owocnika. Długość trzonu min. 6, 5 cm. W przypadku większości zebranych fragmentów z kapelusza został niemal sam hymenofor (na którym zaczął już rosnąć jakiś mikrogrzybek), znalazłam jednak kilka nienaruszonych kawałków z kontekstem i skórką. Kolor kontekstu kapelusza taki sam, jak u pierwszego owocnika - pod skórką grubsza warstwa bardzo jasna, białokremowa, bezpośrednio nad rurkami kolor brązowawy. Kontekst trzonu niemal biały.

Zdjęcia nienajlepsze (powiększenie w terenie nie służy jakości), ale dokumentujące istnienie drugiego owocnika i zebranie materiału:

(wypowiedź edytowana przez mykola 06. kwietnia. 2009)