Crepis?

Czy to pępawa? Jeśli tak to czy da się na podstawie tych zdjęć określić gatunek?

Dla mnie to Crepis biennis.

A czy to może być pępawa różyczkolistna? Rosła w Ass. Schoenetum ferruginei. 9 maja 2024, Lubelskie torfowisko na wschód od Chełma (w atlasie ATPOL nie zaznaczony).

wydaje mi się że "pędy kwiatostanowe bezlistne" wystarczą, aczkolwiek miejsce ciekawe, bo z tego co czytam to jest charakterystyczna dla muraw :)

Z tego co nawet widzę na zdjęciu widać że rośnie w tej samej kępce co Schoenus ferrugineus

Tego gatunku osobiście nie poznałem, zatem czekamy na innych konsultantów.

Marzyca ruda i pępawa różyczkolistna chyba rosną na różnych siedliskach?

Na wikipedii znalazłem zapis że poza murawami rośnie też na "suchych torfiastych łąkach", a na "rzadkierosliny.mnkd.pl":

"Obecnie znany z kilkunastu stanowisk (...) grądzików na torfowiskach w okolicach Chełma."

Więc chyba moje przypuszczenia są prawdopodobne.

Gdzieś też czytałem, ale teraz już chyba nie znajdę, że rośliny kserotermiczne w Polsce mają większe przywiązanie do terenów bogatych w wapień niż do tego czy jest sucho czy wilgotno, ale jest to też dla mnie trochę niejasne, nie widziałem zbyt wielu muraw w Polsce, raczej tylko te w okolicach Chełma, a tu kreda jest wszędzie, a murawy już nie... Choć przyznam że to trochę dziwne wrażenie gdy idąc po ścieżce w rezerwacie Rozkosz, widzę że murawa bezpośrednio przechodzi w kłociowisko albo torfowisko...

W sprawie preferencji względem kserotermiczności i wymagań względem dostępności wapnia: odpowiedź brzmi - to zależy.

Ogólnie rzecz biorąc wymagania względem tych dwóch cech siedliska są rozdzielne i potwierdza to szereg prac z zakresu ekologii roślin. Niemniej jednak, tak się złożyło, że mamy w centralnej Europie różne kombinacje siedlisk: suche+kwaśne (bezwapienne murawy), suche+zasadowe (wapienne murawy), ale też wilgotne+kwaśne (torfowiska kwaśne) i wilgotne+zasadowe (torfowiska alkaliczne).

Akurat pępawa różyczkolistna to gatunek z wapiennych muraw. Jednakże dla wielu gatunków nie określono w rzeczywistości wymagań troficznych; problem stanowią też siedliska wysoce heterogeniczne (gdzie na małej powierzchni są duże wahania warunków siedliskowych, np. dostępności wody, odczynu gleby), a także ewidentne pomyłki (np.: dla niektórych gatunków, które występują w siedliskach suchych np. na skałkach, ale w niszach tych skałek, dajmy na to wapiennych, znajduje się polodowcowy - kwaśny - piasek, który nie ma tendencji do alkalizacji).

Ogólnie rzecz biorąc informacje o gatunkach rzadkich są niepełne, chyba, że w innym regionie geograficznym gatunek ten jest częściej spotykany. Ogólnie rzecz biorąc nadal mamy mało informacji o gatunkach nawet dość pospolitych, albo tych o wyróżniającej się biologii. Oczywiście w kwestii ich wymagań siedliskowych i funkcjonowania (czyli w sumie ekologii i fizjologii).

Jeszcze uwaga o tym, że "że rośliny kserotermiczne w Polsce mają większe przywiązanie do terenów bogatych w wapień niż do tego czy jest sucho czy wilgotno". Gatunki mają swoje określone wymagania. Tzn. nie jest tak, że jeśli dany gatunek rośnie pod Berlinem i pod Rzeszowem, to w Polsce jego występowanie zależy bardziej od dostępności wapnia, a w Niemczech od dostępności wody. Oczywiście, istnieją rasy geograficzne lub siedliskowe, ale jest to zagadnienie słabo opracowane - chyba najlepiej rozpracowane są aspekty siedliskowe, m. in. dla metalofilnych podgatunków roślin murawowych; są też informacje o rasach geograficznych roślin murawowych, związanych niejako z dostępnością wody, ale po głębszej analizie nie odnalazłem jasnych przesłanek do tego, aby uznać te informacje za przekonujące. Dostępne prace pokazują, że większość gatunków Euroazjatyckich nie zmienia istotnie swoich wymagań względem odczynu gleby (który ściśle jest powiązany z dostępnością wapnia, choć są drobne wyjątki) - w grę wchodzi wahnięcie o około 1 pH (np zakres 6, 7-7, 7 dla danego gatunku).

Też nie miałem okazji obserwowania Crepis praemorsa w realu, ale bezlistne kwiatostanowe pędy, liście tylko w przyziemnej różyczce, koszyczki na krótkich szypułkach zebrane w wąską wiechę (grono) oraz inne jeszcze szczegóły – sugerują gatunek podany przez autora wpisu. Zdaję się, że pępawa różyczkolistna była podawana z Lubelszczyzny

Jeżeli zgłaszana pępawa różyczkolistna i marzyca ruda rosły razem to z pewnością odnalazłeś je na styku Festuco- Brometea i Schoenetum ferruginei. Przy czym te drugie zbiorowisko prawdopodobnie musiało być mocno przesuszone. No i gleba w obydwu zbiorowiskach powinna zawierać węglan wapnia.

135 metrów od najbliższej murawy to nie taki styk,

pamiętam że podszedłem do tej rośliny bo się wyróżniała, dookoła rosły tylko marzyca czarniawa, turzyca Davalla i Turzyca Hosta a między nimi, co chyba też nietypowe, krzyżownice czubate. Ale miejsce rzeczywiście było przesuszone.

"Pośród podmokłych torfowisk występują suche wyniosłości terenu z płytko zalegającymi pokładami kredy, zwane "grądzikami". Porośnięte są one priorytetowymi dla Europy siedliskami - świetlistą dąbrową lub murawami kserotermicznymi o antropogenicznym pochodzeniu, czyli związanymi z działalnością człowieka. Na terenie ostoi znajdują się stanowiska interesujących i bardzo rzadkich gatunków roślin. Rośnie tu starzec wielkolistny notowany w Polsce jedynie w trzech miejscach oraz cenna z europejskiego punktu widzenia języczka syberyjska."

"przedmiot ochrony (według aktu powołującego) – zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych unikatowych źródliskowych torfowisk kopułowych z charakterystyczną sekwencją osadów torfowo-węglanowych oraz mozaiki zbiorowisk roślinności torfowiskowej i ciepłolubnej (...) "

Zgadzam się z Corynephorus, który słusznie zauważa, że wiedza o wybiórczości siedliskowej dla gatunków, w tym szczególnie rzadkich lub bardzo rzadkich jest słaba a niekiedy nawet beznadziejna.

Zgadzam się z Corynephorus, który słusznie zauważa, że wiedza o wybiórczości siedliskowej dla gatunków, w tym szczególnie rzadkich lub bardzo rzadkich jest słaba a niekiedy nawet beznadziejna. Na przykład ostatnio znalazłęm nasięźrzała zwyczajnego na mocno nagrzanej ciepłolubnej murawie napiaskowej pod linią energetyczną przebiegającą przez ubogie bory świeże. D. Tlałka nigdy nie spotkał ten gatunek na takim siedlisku. Po miesiącu wszystkie osobniki były brązowe, wypaliła je susza.

A podawana przez Ciebie marzyca to ma być ruda czy czarniawa?

Tak na marginesie tej dyskusji marzyca czarniawa (Schoenus nigricans) jest podawana z doliny Sieniochy (dpł. Huczwy) między Zamościem a Hrubieszowem, jako jedyne stanowisko w woj. lubelskim. To obecnie obszar Natura 2000 Dolina Sieniochy PLH060025

Do Andrzeja, oczywiście Marzyca Ruda, nie to mi się wpisało:-)

Tak myślałem, że to ewidentne przejęzyczenie.