Aniu, Dandy,
Miałem bardzo podobnie jak Wy z „odradcami” – miałem nawet już złożone „papiery” w Technikum Leśnym w Biłgoraju (Roztocze)
Na dokładkę doszedł argument odległości od szkoły – blisko 200 km z kiepskim połączenie.
Ostatecznie zostałem „przekabacony” na technikum rolnicze odległe o 13 km :-(
- którego w końcu jednak nie żałuję.
Jednak „wilka ciągnie do lasu”, a skrzydeł dodaje romantyczna wizja życia w objętej w użytkowanie gajówce-leśniczówce na jakichś puszczańskich terenach ;-)))
Wysłałem olbrzymie ilości listów: najpierw do wszystkich parków narodowych (było ich wtedy 13 czy 15 – jednak z żadnego nie było nawet odpowiedzi – bo po co im technik-rolnik), potem poleciało dziesiątki ofert do nadleśnictw leżących w najdzikszych zakątkach Polski.
Wybrałem najlepszą odpowiedź z Wetliny (Bieszczady) z zapewnieniem otrzymania „od ręki” wolnej gajówki ;-))) Bieszczady nieźle znałem z turystyki w latach szkoły średniej. Wyjechałem tam z olbrzymimi: plecakiem i torbą. Główną zawartością były oczywiście siekiera, piła, młotki, dłuta, gwoździe, sznury itp. – co najmniej tak, jakbym wybierał się osiedlać w dziewiczych lasach Syberii lub Kanady :-D
Po przyjeździe bardzo szybko zostałem sprowadzony na ziemię. Chwilowo brak wolnej gajówki, a ja otrzymuję pracę referenta w nadleśnictwie w dziale technicznym – wypełnianie niezliczonych ilości rubryk z pozyskanym drewnem, zużytym paliwem, a zamieszkanie tymczasowe w ...
... Hotelu Robotniczym w Smereku k. Wetliny. Niski barak z kilkunastoosobowymi salami, a współlokatorzy to drwale – olbrzymie chłopiska w wiekszości o zainteresowaniach typowo gorzałkowych, jednak, jak się później okazało, bardzo „swoje”, „swojskie” i większości przyjacielskie i porządne chłopy, których przygnały tu bardzo różne koleje życia.
Wytrzymałem tam, coś ze dwa tygodnie, chociaż po wrażeniach pierwszej nocy spędzonej w hotelu powinienem „wiać” stamtąd bladym świtem, szczęśliwy, że los pozwolił mi zachować życie :-)))
Ale o tej przygodzie i drugiej próbie osiedlenia się w lesie (tym razem na Mazurach, nadleśnictwo Spychowo z elementami grozy i zjawisk nadprzyrodzonych) opowiem następnym razem, ponieważ mam sporo zaległości spowodowanych dłuższym wyjazdem.
Miałem bardzo podobnie jak Wy z „odradcami” – miałem nawet już złożone „papiery” w Technikum Leśnym w Biłgoraju (Roztocze)
Na dokładkę doszedł argument odległości od szkoły – blisko 200 km z kiepskim połączenie.
Ostatecznie zostałem „przekabacony” na technikum rolnicze odległe o 13 km :-(
- którego w końcu jednak nie żałuję.
Jednak „wilka ciągnie do lasu”, a skrzydeł dodaje romantyczna wizja życia w objętej w użytkowanie gajówce-leśniczówce na jakichś puszczańskich terenach ;-)))
Wysłałem olbrzymie ilości listów: najpierw do wszystkich parków narodowych (było ich wtedy 13 czy 15 – jednak z żadnego nie było nawet odpowiedzi – bo po co im technik-rolnik), potem poleciało dziesiątki ofert do nadleśnictw leżących w najdzikszych zakątkach Polski.
Wybrałem najlepszą odpowiedź z Wetliny (Bieszczady) z zapewnieniem otrzymania „od ręki” wolnej gajówki ;-))) Bieszczady nieźle znałem z turystyki w latach szkoły średniej. Wyjechałem tam z olbrzymimi: plecakiem i torbą. Główną zawartością były oczywiście siekiera, piła, młotki, dłuta, gwoździe, sznury itp. – co najmniej tak, jakbym wybierał się osiedlać w dziewiczych lasach Syberii lub Kanady :-D
Po przyjeździe bardzo szybko zostałem sprowadzony na ziemię. Chwilowo brak wolnej gajówki, a ja otrzymuję pracę referenta w nadleśnictwie w dziale technicznym – wypełnianie niezliczonych ilości rubryk z pozyskanym drewnem, zużytym paliwem, a zamieszkanie tymczasowe w ...
... Hotelu Robotniczym w Smereku k. Wetliny. Niski barak z kilkunastoosobowymi salami, a współlokatorzy to drwale – olbrzymie chłopiska w wiekszości o zainteresowaniach typowo gorzałkowych, jednak, jak się później okazało, bardzo „swoje”, „swojskie” i większości przyjacielskie i porządne chłopy, których przygnały tu bardzo różne koleje życia.
Wytrzymałem tam, coś ze dwa tygodnie, chociaż po wrażeniach pierwszej nocy spędzonej w hotelu powinienem „wiać” stamtąd bladym świtem, szczęśliwy, że los pozwolił mi zachować życie :-)))
Ale o tej przygodzie i drugiej próbie osiedlenia się w lesie (tym razem na Mazurach, nadleśnictwo Spychowo z elementami grozy i zjawisk nadprzyrodzonych) opowiem następnym razem, ponieważ mam sporo zaległości spowodowanych dłuższym wyjazdem.