Zastanawiam się nad pojęciem konserwatora przyrody. Regionalny konserwator przyrody występuje w strukturze RDOŚ. Jest nim z reguły pierwszy zastępca Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska.
Jednocześnie występuje pojęcie wojewódzkiego konserwatora przyrody co wynika z brzmienia art. 145 ustawy o ochronie przyrody, który w domyśle jest urzędnikiem urzędu wojewódzkiego.
Podobny problem występuje z radami ochrony przyrody w roli organów doradczych. RDOŚ ma swoją Regionalną Radę Ochrony Przyrody a wojewoda swoją, wojewódzką radę.
Jak to jest z tymi pojęciami, czy nie za dużo tych organów wzajemnie się dublujących na szczeblu wojewódzkim (regionalnym)? Czy ja się w tym pogubiłem?

A generalnie, tak jak przećwiczyłem w Małopolsce zajmują się legalizowaniem niszczenia unikatowych siedlisk przez wielki przemysł oraz blokowaniem badań naukowych.

Muszę sprawdzić jeszcze, czy marszałek województwa nie ma przypadkiem swojego konserwatora przyrody (marszałkowskiego) i swojej radę ochrony przyrody (marszałkowską)!

W obecnie funkcjonującym systemie prawnym, na szczeblu wojewódzkim jest tylko regionalny konserwator przyrody działający przy RDOŚ (dawniej wojewódzki konserwator przyrody działający przy wojewodzie) i regionalna rada ochrony przyrody (dawniej wojewódzka rada ochrony przyrody działająca przy wojewodzie).

Obecnie ani wojewoda ani marszałek nie mają swoich konserwatorów i rad.
Art. 145 ustawy o ochronie przyrody, który przytoczyłeś jest przepisem przejściowym mówiącym o tym, że "Wojewódzcy konserwatorzy przyrody powołani przed dniem wejścia w życie ustawy pozostają na dotychczas zajmowanych stanowiskach".

Z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (potocznie ustawa OOŚ), wszelkie kompetencje wojewodów i marszałków w zakresie ochrony przyrody zostały przekazane do nowo utworzonych regionalnych dyrekcji ochrony środowiska. Dotychczasowi wojewódzcy konserwatorzy przyrody, z dniem 15 listopada 2008 r. stali się regionalnymi konserwatorami przyrody a wojewódzkie rady ochrony przyrody - regionalnymi radami ochrony przyrody. Mowa jest o tym w przepisach przejściowych i końcowych ustawy OOŚ (art. 159 i 163).

Ale przyznacie, że generalnie te organy zajmują się blokowaniem badań naukowych oraz legalizacją niszczenia ciekawych siedlisk z korzyścią dla inwestorów. Zapewne mój problem Siedlec - Dubie z firma Lafarge w tle nie jest odosobnionym przypadkiem.

Generalnie to jestem przeciwna takiemu totalnemu uogólnianiu, bo różnie to bywa w różnych RDOŚ i w różnych sytuacjach. Jeśli chodzi o uzyskiwanie zezwoleń na wstęp do rezerwatów czy zbiór grzybów - nigdy nie miałam z tym problemów, a co do niszczenia siedlisk - myślę, że główny problem leży w wadliwie czasem prowadzonych ocenach oddziaływania na środowisko.

W moim wypadku postawą do wydania pierwszej zgody i decyzji środowiskowej a co za tym idzie koncesji na wydobycie była uznana przez krakowski RDOŚ inwentaryzacja storczyków wykonana w marcu przed 2017 rokiem. Ja na prośbę strony społecznej do gry wszedłem dopiero we wrześniu 2017 roku. Wykazaliśmy wszystkie możliwe wady wykonanych raportów, ale sprawy mają się źle dla siedliska. Jeszcze w lutym minionego roku wydawało nam się, że wszystko idzie po myśli strony społecznej. Firma została zobowiązana do uzupełnienia badań. My prowadziliśmy własne, niezależne (dokumentacja fotograficzna, lokalizacja GPS, fotoreportaże u nas, syntetyczny raport przekazany do dokumentacji Muzeum w Chrzanowie oraz RDOŚ w Krakowie). Niszczenie siedliska się rozpoczęło, rozpoczęto działania na złożu w ramach przyznanej koncesji.

Temat poruszyłem dlatego, że czytając ustawę OOP można odnieść wrażenie, że reguluje ona pewne kwestie jakby w oderwaniu od ustawy OOŚ. Ustawodawca nie zatroszczył się o spójność przepisów obu ustaw, stąd można wysnuć wniosek, że działają różne dublujące się instytucje w zakresie ochrony przyrody.