Dicranoweisia cirrata (Seligeriaceae), pospolity już obecnie mech, głównie epifityczny. Uznawany za acidofilny, stąd rośnie głównie na korze drzew o kwaśnym lub subneutralnym pH kory. Rozprzestrzenia się bardzo szybkko. Z moich obserwacji wynika, że forofitami są głównie Betula pendula, Pinus sylvestris, Quercus spp. a w warunkach miejskich także Tilia spp. Często nie wytwarza sporogonów.

Identyfikacja: najbardziej uderzającą cechą są charakterystyczne kędzierzawe (na sucho!) gametofity. Małe darnie żółtozielone do jasnozielonych. Sporogony zielone na długich żółtych setach ze skręconym dzióbkiem. Druga ważna cecha to obecność prawie zawsze (ja widziałem zawsze) rozmnóżek liściowych (gemmae) u nasady liści - widać już pod dobrą lupą.

Możliwe pomyłki: podobne makroskopowo kędzierzawe gametofity mają rzadsze Ulota crispa/bruchii, ale te mają z kolei inne sporogony i mikroskopowe cechy liści. Można także pomylić z Orthodicranum montanum, też ma kędzierzawe w stanie suchym liście, ale pod lupą czy binokularem od razu widać różnice w cechach łodyżek i liści.


1. Na korze Betula pendula w dolnej części pnia. Razem z Hypnum cupressiforme (po prawej plagiotropowy).

2. J.w. trochę wyżej na korze, widoczne sporogony.

Dicranoweisia cirrata ciąg dalszy:

1. pień Betula pendula porośnięty głównie przez D. cirrata, poza tym Hypnum cupressiforme i Aulacomnium androgynum.
2-3. Pokrój darni ze sporogonami.
4. Zbliżenie darni ze sporogonami.