Znalazłem ciekawe info na ten temat:
Zwróć uwagę na ostatnie 5 linijek tekstu.
Mycena polyadelpha
Kapelusz: średnicy 0,5-2,5 (4) mm, półkulisty, paraboliczny lub wypukły, czasami centralnie nieco wgłębiony, prążkowany lub słabo prążkowany, pokryty drobnymi włoskami lub gruzełkami, mniej lub bardziej łysiejący, bardzo cienki, częściowo prześwitujący, biały.
Hymenofor: blaszki od 4-8 (11), lekko zbiegające, równolegle lub lekko łukowate, zwykle bardzo wąskie, szeroko przyrośnięte, nie zawsze osiągają trzon, ostrze proste do wklęsłego, białe.
Trzon: 5-50 x 0,1-0,2 mm, nitkowaty, powyginany, równy, oprószony, z wiekiem nagi w większej części, ale pokryty drobnymi włoskami u podstawy, wodnistobiały do białego, czasami nieco brązowawy u podstawy.
Miąższ: bardzo cienki, elastyczny, bez wyczuwalnej woni i smaku.
Wysyp zarodników: biały.
Budowa mikroskopowa: zarodniki 7-11 x 3,5-4,5 μm, wydłużono-elipsoidalne, pestkowate, amyloidalne. Podstawki 4- zarodnikowe. Cystydy nieliczne, maczugowato-gruszkowate z wyrostkami na szczycie.
Środowisko: występuje gromadnie na opadłych, butwiejących liściach, szczególnie dębowych.
Uwagi: Mycena polyadelpha była zwykle określana jako 4-zarodnikowa, ale Maas Geesteranus ( 1983 : 396) opisał 2-zarodnikowe formy. Później (1986 : 173) wskazał, że 2-zarodnikowe formy nie są może tak rzadkie niż początkowo sądzono. Norweskie kolekcje wydają się być głównie 2-zarodnikowe .
Mycena polyadelpha należy do sekcji Polyadelphia Singer ex Geest Maas. Charakteryzuje ją mały rozmiar, biały kolor całego owocnika, rzadkie, szeroko przyrośnięte blaszki, cheilocystydy pokryte brodawkami i występowanie na rozkładających się liściach dębu. Zanotowano też na liściach buka. Może być mylona z Mycena capillaris, występują tylko nieznaczne różnice pomiędzy tymi dwoma gatunkami. Mycena capillaris zazwyczaj robi się szarawa do jasno szarobrązowej w centrum kapelusza, blaszki są węziej przyrośnięte, trzon jest dość ciemny szarobrązowy, czarniawy u bardzo młodych okazów, a zarodniki są węższe .
Istnieje kilka gatunków tej sekcji rosnących na opadłych liściach dębu. Mycena bertaultiana Moreno & Heykoop, Mycena catalaunica Robich i Mycena smithiana Kühner, ale one charakteryzują się różowymi odcieniami. Mycena quercus-ilicis Kühner jest gatunkiem występującym w południowej Europie.
Kolejnym małym, białym gatunkiem rosnącym na liściach dębu jest Mycena mucor (Batsch ) Quél. Charakteryzuje się występowaniem u podstawy trzonu małego dysku i elastycznej błonki.
(wypowiedź edytowana przez Michał_Dziura 05.stycznia.2016)
