Kilka takich grzybów rosło na dębowych pniakach na południowym skraju lasu. Młode były prawie kuliste. Starsze wachlarzowate z bardzo krótkim i grubym trzonem. Pokryte dającą się częściowo zerwać trochę sztywną skórką. Skórka czeronawa z białymi niby żyłkami rozchodzącymi się promieniście (wygląta to trochę jak kłaczki waty zostające na chropowatej powierzchni). Miąższ mięsity biały, przebarwiający się stopniowo ku skórce na taki sam kolor, po naciśnięciu wydziela bezbarwny sok. Rurki wyraźnie oddzielone od miąższu około 1,5 cm długości, cienkie, elastyczne, od białawych, przez różowawe do czerwonawych (ciemniejsze im bliżej brzegu), nie przebarwiające się na przekroju. Pory białawe, żółtawe, nieliczne przebarwione czerwonawo.

Na 99.997% ozorek debowy. Innych ozorkow nie ma w Polsce (i chyba w ogole na Ziemi).

Ale nie wszystko pasuje do opisów ozorka dębowego. Chociażby ta skórka i bezbarwny sok, który wydziela dopiero po naciśnięciu a nie już po przekrojeniu.

Ozorek dębowy zawsze na przekroju przypomina żyłkowane mięso - jaśniejsze, lub ciemniejsze. Żyłki są białe.Ozorek jest jadalny, najlepiej zrobić gulasz. Ten grzyb,o którym mówi Piotr ł. to najprawdopodobniej miękusz rabarbarowy.Niejadalny

Nie. To nie jest miękusz rabarbarowy.