Nie podejmę się oznaczenia na 100%. Jak dla mnie za jasny na czyrenia ogniowego, i do tego niepoprzerastany białymi strzępkami (choć oczywiście tutaj sporo zależy od "dopieszczenia" przekroju).
Jesion jest u nas dość rzadki (w odróżnieniu od np. Wielkiej Brytanii, gdzie to jedno z najpospolitszych drzew). Po cechach makro, i biorąc pod uwagę porę roku (hymenofor biały rosnący), i do tego sposób przyrośnięcia (wyrastają w ranie, a nie na korze) to można podejrzewać nawet Phellinus lundellii.
Darku, widziałeś kiedyś takiego?
Co o tym myślisz?

(wypowiedź edytowana przez mykola 20.lipca.2008)

?
Żeby zwrócić uwagę ponownie i przenieść wątek na początek listy :)

Phellinus lundellii odpada - znany jest niemal wyłącznie z Betula, a kolejne warstwy rocznych przyrostów są dość cienkie.
Według najnowszych badań z użyciem analiz morfologicznych i molekularnych w obrębie Phellinus igniarius complex (Sell 2008) wynika, że grzyb z tego wątku to Phellinus alni.
W badanej grupie ten gatunek według autora artykułu ma wyjątkową pozycję ponieważ jako jedyny nie jest przywiązany do jednego żywiciela - ma szerokie spektrum żywicieli: Alnus, Betula, Corylus, Malus, Padus avium, Sorbus, Acer, Fraxinus.
Okazy Phellinus igniarius s.l. zebrane z Acer i Fraxinus od dawna pobudzały wyobraźnię mikologów jako nie opisane, nowe dla nauki taksony. Badania Indrek'a Sella (to młody uczeń Tuomo Niemelii) grzebią te nadzieje. Przebadane przez niego okazy zebrane w Estonii z Acer i Fraxinus są genetycznie tożsame z Phellinus alni.
Na tym nie koniec niespodzianek. Autor wyraża przypuszczenie (nie poparte wprawdzie konkretnymi badaniami - pewnie kwestia niedalekiej przyszłości), że Phellinus igniarius s.l. wyrastający na Fagus i Carpinus w Europie Centralnej i Zachodniej to RÓWNIEŻ jest Phellinus alni, a nie Phellinus nigricans. Ten ostatni gatunek, wyróżnia się największymi w całym kompleksie zarodnikami (Sell 2006) i jest przywiązany do jednego żywiciela - brzozy!

Uprzedzając ewentualne pytania przytoczę pozostałe wnioski Sell'a odnośnie gatunków z Phellinus igniarius s.l. i ich żywicieli:

Betula - P. nigricans, P. laevigatus. P. lundellii, P. cinereus.
Salix - Phellinus igniarius s. str.
Populus - P. populicola, P. tremulae.
Prunus (i Cerasus) - P. tuberculosus.


Sell I. 2006. Size and shape of basidiospores in the Phellinus igniarius group. Agronomy Research 4: 359-362.

Sell I. 2008. Taxonomy of the species in the Phellinus igniarius group. Mycotaxon 104: 337-347.

I jeszcze na marginesie - Phellinus z fotografii w tym wątku ZUPEŁNIE nie wygląda makroskopowo na Phellinus alni.
Domyślam się, że otrzymałem od Jacka fragment owocnika prezentowanego tutaj (lakoniczny opis w torebce : JN - 08-07-119). Owocnik ten jest nieoznaczalny. Znajduje się we fazie wstępnej formowania nowego hymenoforu po dłuższym spoczynku (być może w ubiegłym sezonie udawał martwego). Początki rurek jakie zdołał wytworzyć to płytkie dołeczki pozbawione istotnych taksonomicznie elemntów budowy takich jak podstawki i zarodniki czy szczecinki. Starsze warstwy przyrostów rocznych - starsze rurki, są przerośnięte grzybnią i nie udało mi się w nich nic ciekawego zaobserwować. Czasem w warstwiue rurek z ubiegłego roku da się odnaleźć porzynajmniej szczecinki - nie tym razem.
Wniosek? Czasem nawet mikroskop nic nie pomoże.
Jeśli dzisiejsza wichura nie wywróciła tego drzewa to może jeszcze w przyszłości da się o tym grzybie powiedzieć . Tymczasem daj mu się rozwijać.

Dziękuję Darku.Fragment owocnika jaki otrzymałeś to dokładnie ten,którego brakuje na zdjęciu.Drzewo,czy przeżyło wczorajsze trąby,tego nie wiem.Rośnie ok.20 km ode mnie,więc sprawdzę to przy okazji.

Raaaaaany, ale człowiek namieszał... Ściągnęłam materiały, poczytam. Dziękuję bardzo, Darku!