Teraz poszliśmy nieco dalej wzdłuż szczytowej krawędzi wzniesienia. Tutaj znajduje się odsłonięcie wapieni triasu środkowego ugiętych podczas starokimeryjskiej fazy orogenezy alpejskiej. Zdarzyło się to na początku jury. Przecina ją tak zwana intersekcja. Wygląd tego miejsca nie zmienił się odkąd poznałem go na początku tego wieku.



Tuż pod nią z zakamarkach znajduje się ślad po zawalonej komorze.



Na jednej ze ścian znajdował się sopel.



A poza tym przyjrzyjmy się powtarzającym cyklicznie sekwencjom sedymentacyjnym warstw I wapienia falistego.







Taka faktura tej skały to efekt bioturbacji. Znaczy się w tym osadzie było sporo do zjedzenia i w związku z tym rozwijało się tutaj bujne życie. Ostało się głównie to, co elegancko zwiemy niestrawionymi resztkami pokarmu.



Wybraliśmy się tutaj po to, aby zobaczyć lodowe stalagmity. Było jedynie to. Zatem cytując słowa Jakuba Wędrowycza powiedziałem - "na biezpiczu i żopa picza", czyli po naszemu na bezrybiu i rak ryba. W filmie czasami tak trzeba.











I jeszcze jedno spojrzenie od dołu na buk na krawędzi.



Odchodzimy.





Jeszcze raz zerkamy na drewniaka - Hypoxylon.



Las zasadniczo śpi. Taka to pora roku.





I pomyśleć, że jeszcze kilka milionów lat temu stalibyśmy na klifowym wybrzeżu morza a za plecami rosły by palmy i magnolie. A teraz wokół jest to. Przynajmniej nazwa wzniesienia jest kompatybilna ze zbiorowiskiem roślinnym.







Zeszliśmy sporo w dół.



Buk pospolity - Fagus sylvatica w centralnej części zdjęcia musiał być przez jakiś czas wystawiony na ostre słońce.



Kolejne drzewo ma czeczoty i czarcimi miotłami.



Jest też kilka prawie martwych drzew.





Zbliżamy się do podstawy wzniesienia. Teren dalej się obniża. Kiedy było tutaj morze to miejsce było falezą.



W buczynie mamy jeszcze martwe drewno konsumowane przez hubiaka pospolitego - Fomes fomentarius.





Kończymy. Już widać tablicę informacyjną.