W kolejnym odcinku poruszam się trasą oznaczona kolorem żółtym. Czas na problem zaśmieconej wydmy spojrzeć oddolnie.



Jak zaznaczyłem w części drugiej poszedłem na mapie o jeden dom za daleko. Poza tym, przemieszczałem się bliżej zielonej kreski. W dół schodzę na wysokości drugiego od końca domu. Stok pokrywa przede wszystkim biomasa. Co skrywa się pod nią, niech odkryją przyszli archeolodzy.





Równina na dole sprawia wrażenie nieco podmokłej. Jest też omszała.



Dominującym gatunkiem jest moim zdaniem krótkosz szorstki - Brachytecium rutabulum.





Zieleniły się też listki podagrycznika pospolitego - Aegopodium podagraria.



Dalej teren pokrywa biomasa, ale wyraźnie widać jej nieudolne zdolności do maskowania tego, co zostało tutaj zdeponowane wcześniej.





Oto kolejny płat krótkosza szorstkiego - Brachytecium rutabulum.





A teraz czas na wybrane artefakty. Wyraźnie widać, że trafiły tutaj przed 1 lipca 2013 roku.





I kolejne widoki ogólne. Wszak tak jest prawie na całym trawersie tej zabudowy.





A to butelka po Cytrusku, o ile dobrze pomnę używanym w kuchni w końcu XX wieku.



Pochodziła ona z tej warstwy kulturowej.



Idę dalej. Oto kolejna masa biomasy.



Jest też Ludwik.



A poza tym pełen przegląd lokalnej historii gospodarstw domowych.



Zbliżam się do końca tej skarbnicy.





Oto kilka wybranych szczegółów. Komentarz zbyteczny?











Małe sprostowanie i wyjaśnienie na koniec. Otóż zazwyczaj takie instalacje traktuję jako osady najwyższego piętra antropocenu. Wydaje mi się, że jestem w błędzie. Poczytałem co nieco w tym temacie. Za antropocen uważa się minione 200 lat cywilizacji, licząc z grubsza od rewolucji przemysłowej. Ponieważ wedle wszelkich szacunków surowców pierwotnych starczy na kolejne 200 lat, w rzeczywistości żyjemy w środkowym antropocenie.