Kontynuuję wędrówkę grzbietem wydmy wzdłuż północnej krawędzi zabudowy Jeziorek. Teraz jest to trasa oznaczona kolorem zielonym. Przyglądając się teraz mapie zauważyłem, że zielony odcinek pociagnąłem o jeden dom za daleko.



Las, jak las. Pojawiają się też pewne niepokojące sygnały.





Te po części zielone odpady nie mają oczywiście związku z mieszkańcami przyległych do nich zabudowań.



Tutaj jest to tylko trawa.



Teraz mijam pewne ogrodzenie.



W lesie w cieniu drzew liściastych pojawia się sporo młodych świerków pospolitych - Picea abies. Na ostatnim zdjęciu widać mój cień.







Zbliżam się teraz do miejsca, gdzie wydmę przecina droga prowadząca do lasu.





Teraz droga biegnie wzdłuż zabudowań. Wydma jest tutaj po części wyeksploatowana. To była lokalna piaskownia.



Spoglądam w prawo i widzę ogrodzenia domostw.







Spoglądam w lewo i widzę coś, co mógłbym, ale nie mogę powiązać z ich mieszkańcami. Zasada domniemania niewinności.









Dalej idą tylko liście, które maskują swoiste bogactwo przyszłego stanowiska archeologicznego.







W dole majaczy coś więcej.



I kolejny dowód na to, że w mieście jest jakiś problem z odbiorem biomasy.



Był też odcinek właściwie czysty.



Ale generalnie było tak.





W następnym odcinku spojrzymy na tę okolicę od dołu.