W kolejnym etapie naszej sobotniej włóczęgi zatrzymaliśmy się w tytułowej Dolinie Aleksandrowickiej. Czasami tędy przejeżdżaliśmy, ale rzadko nigdy się tu nie zatrzymaliśmy. Był najwyższy czas.



W tym odcinku ruszamy trasą oznaczoną kolorem zielonym i prawa na lewo. Zatrzymaliśmy się na parkingu, gdzie było kilka tablic informacyjnych. Te miały edukować botanicznie.



W pozycji piątej wymieniono głóg dwuszyjkowy. Rzecz w tym, że na ilustracji przedstawiono drzewo, którym jest głóg pośredni - Crataegus x media, często sadzony jako gatunek ozdobny. Zdecydowanie nie jest to krzew leśny, co widać po sylwetce tego czegoś na załączonym obrazku.



Kolejny częściowy błąd dotyczy pozycji siódmej. Gałązka się zgadza, to jest dziki bez czarny - Sambucus nigra, ale sylwetka tego czegoś jest raczej czeremchą amerykańską - Padus serotina.



I jeszcze jedna, jak się dowiedziałem standardowa tablica informacyjna, chociaż niektóre jak widać uprzednio są tablicami dezinformacyjnymi. To coś produkuje firma z Polski Północnej z obszaru pomiędzy Szczecinem a Gdańskiem. O zauważonych błędach poinformowałem gminę Zabierzów niemalże natychmiast po stwierdzenie tego faktu. Teraz jak się dowiedziałem, niczego nie zmieniono, ponieważ jak to się powiada - brak środków na realizację takiego zadania.
za chwilę ruszymy w teren. Na początku zerkamy na południe z biegiem potoku Aleksandrowickiego.



Podążamy tam, ponieważ początek szlaku znajduje się na zakręcie. Teraz na poboczu drogi mamy zejściową zieleń oraz opadłe liście olszy czarnej - Alnus glutinosa.



Na chwilę zatrzymujemy się przy kamieniu pamiątkowym.



Odbijając w prawo wybieramy tę ścieżkę. Aż się prosiła aby z niej skorzystać.



Tutaj też dowiedzieliśmy się, że będziemy odwiedzać obiekt z projektu Jurajski Raj.



Są tutaj obiekty do ćwiczeń gimnastycznych.



Część infrastruktury wykonano z bali sosnowych. Te z lubością pochłania niszczyca płotowa - Gloeophyllum sepiarium.







Idziemy dalej. Wokół dominuje olsza czarna - Alnus glutinosa.



Na drzewach widać rudą zielenicę - Trentepohlia piceana.



Skręcamy na południe. Tutaj w wąwozie znajdujemy jakieś instalacje, które nam niczego nie mówiły.











Aby oznaczyć tutejsze drzewa zerkamy pod nogi. Widać między innymi dąb bezszypułkowy - Quercus petraea. Jest też sporo grabu zwyczajnego - Carpinus betulus.





Podążamy mozolnie ku górze. Tajemnicza infrastruktura to znika, to się pojawia.





Spod liści przebija nieco zieleniny. Oto gajowiec żółty - Galeobdolon luteum. Największy liść to czosnaczek pospolity - Alliaria petiolata.



Teraz wśród ściółki dominuje grab zwyczajny - Carpinus betulus oraz topola osika - Populus tremula.



I kolejne fragmenty tajemniczej infrastruktury.





Tuz przed końcem dowiadujemy się więcej. Informacja dotyczy całego projektu ale nie tego miejsca.



Spod tablicy zerkamy za siebie.



W końcu wychodzimy na ścieżkę prowadzącą w dół a zarazem na wschód. Tutaj pomiędzy drzewami liściastymi zauważam świerka pospolitego - Picea abies.



Są też szczątkowe osady najwyższego piętra antropocenu.



Po lewej stronie drogi rośnie spory las. Na mapie go nie ma.





Jest tutaj sporo brzozy brodawkowatej - Betula pendula.







Tuż przed końcem zwracamy uwagę na drzewa trzymające się skarpy z uporem maniaka.



Na zakończenie tego etapu spaceru stwierdziliśmy, że nie było źle, chociaż wobec pewnej początkowej dezinformacji, brakło nam tu i ówdzie rzetelnej informacji o przeznaczeniu konstrukcji w bocznym wąwozie. Nieco później dowiedziałem się, że jest to Wioska Dziecięca – „ Kraina Skarbów”. Tak bale, jak i tablica są potrzebne do rozwiązania zagadki do określenia stanowiska skrytki ze skarbem Geocathingu. No cóż wtajemniczeni wiedzą.

(wypowiedź edytowana przez Piotr_Grzegorzek 16.lipca.2015)