W przedostatnim odcinku naszej wyprawy zajrzeliśmy jeszcze raz do Smardzowic. Ponieważ nie wszyscy uczestnicy naszej wyprawy byli tutaj obejrzeliśmy po raz kolejny kościół. Tak tym razem wyglądał z parkingu.



Zanim wkroczyliśmy na dziedziniec obejrzeliśmy inwazyjnego rdestowca - Reynoutria japonica.



Potem zauważyłem dziwny skład drewna i wyrobów drewnopodobnych. Jeśli to na opał to współczuję teraz mieszkańcom Smardzowic.





Kościół jak widać jest zbudowany z wapienia jurajskiego łączonego z cegłą.



Następnie zerknąłem do wnętrza.





Potem upewniłem się, że znany mi amonit wciąż tkwi w południowej ścianie.



Na trawnikach wokół kościoła było sporo stokrotki pospolitej - Bellis perennis.



Przy południowo-wschodnim narożniku budowli widać było zieleninę. Okazało się, że to leszczyna - Corylus avellana. Cóż ten krzew uwielbia zasiedlać izolowane skałki.





Jeszcze dwie migawki i żegnamy się z kościołem.





Następnie podjechaliśmy na cmentarz. Znajduje się on przy drodze do Maszyc. Na początku typowe nagrobki w stylu blatu laminowanego kuchennego.





Z głównej ścieżki można spoglądać na lasy Ojcowskiego Parku Narodowego.



Pomiędzy typowymi, współczesnymi nagrobkami trafiają się perełki sztuki sepulkralnej.





Jest też typowy, trzy stopniowy krzyż. To ten szary, z tyłu. Te stopnie to wiara, nadzieja, miłość.



Kolejny nagrobek z ciemnego kamienia jest sygnowany.





O Władysławie Padaczu można poczytać tutaj - http://www.parafiasmardzowice.pl/historia4.html lub tutaj - http://www.cianowice.pl/index.php/cianowice/historia-i-wspolczesnosc/115-wielki-polak-rodem-z-cianowic



I jeszcze jedna prosta tablica nagrobna.



Teraz część uczestników naszej wycieczki podziwia ten metalowy krzyż.



I jeszcze jeden, nietuzinkowy przykład sztuki sepulkralnej.







Zauważyliśmy klon zwyczajny - Acer platanoides. Bardzo niepokoi nasz ten biały krzyż na pniu. Czyżby przykład kroniki zapowiedzianej śmierci.



To samo dotyczy kolejnych drzew, w tym przypadku okazałych modrzewi europejskich - Larix decidua.





Czas na kolejne dwa nagrobki.





W tym wypadku ważne było ogrodzenie.



Tutaj spoczywają żołnierze z I Wojny Światowej.



Dość smutnie wygląda ten anioł z piaskowca. Cóż z piasku powstałeś, w piasek się obrócisz.





Tuż przed końcem zwiedzania natrafiamy na niezbyt ładny zakątek.



Wizytę na cmentarzu kończymy w kwaterze, gdzie spoczywają bracia Albertyni.