Kiedy opuszczaliśmy Smardzowice cały czas padało. W wyniku burzy mózgów zdecydowaliśmy wpaść do Korzkwi, gzie jak wynika z mapy znajduje się odbudowany w tym wieku zamek.



Jakoś udało nam się wjechać przed bramę zamku, chociaż trakt był stromy i niezbyt równy. W pewnym miejscu nawet bardzo nami zatrzęsło, ale wóz zachował integralność. Ponieważ cały czas padało, po krótkim rozpoznaniu weszliśmy do części ogólnodostępnej. Tutaj na początku, wskutek pewnego zboczenia zawodowego zwróciłem uwagę na posadzkę. Jej ciemne pola to moim zdaniem Dębnik. Jej jasne pola to wapień jurajski z Morawicy. Po kolei są tutaj płytka ze szwem stylolitowym, gąbką oraz belemnitem.







Następnie wyjrzałem za okno, gdzie wśród drzew wypatrzyłem klon jawor - Acer pseudoplatanus.







A tak wyglądały dachy.



Jako muzealnika, obeznanego nieco ze sztuką konserwacji bardzo zadziwił mnie ten materiał budowlany.



Patrząc z innego okna zwróciłem uwagę na winobluszcz - Parthenocissus.





To pnącze lokalnie dominuje.



Oto kolejne fragmenty murów.



Zerkamy też z góry na dziedziniec, gdzie znajduje się ogródek skalny.



Pomiędzy kamieniami w murach znaleźliśmy fragmenty jurajskich amonitów. Na początku skamielina, potem odcisk.





Oto kolejne widoki z okien.





Po zejściu na dół sfotografowałem wieżę. Niestety, nie ma tutaj takiego miejsca, z którego dałoby się uchwycić cały zamek. O doborze momentu wykonywania zdjęć, decydował najważniejszy tego dnia czynnik odgórny. Musiałem pilnować, aby aparat nie został zalany, bo wówczas przytrafiłoby mu się to trzeci raz i jak mniemam zapewne ostatni.



Ostatnie zdjęcie przedstawia szałwię lekarską - Salvia officinalis z zamkowego skalniaka.



W zamku działa hotel, ale to nie jest obiekt na nasze kieszenie.