W dalszym ciągu znajdujemy się w głębokim wąwozie położonym na wschód od ulic Zielna i Starzyny. Teraz będziemy się poruszać trasą oznaczoną kolorem czerwonym.



Na początku po raz kolejny przekraczamy strumień, który co pewien czas przecina biegnącą dnem wąwozu drogę.



Po przejściu na drugą stronę natrafiamy na równinne namulisko.



Zielona gęstwina maskuje osady najwyższego piętra antropocenu.



A poza tym jest zielono i tajemniczo.





Nie brak omszałych butwiejących kłód drewna.



Bujna zieleń się zagęszcza.





Wreszcie natrafiamy na rejon źródła i to co pozostało z czasów, kiedy funkcjonowało tutaj ujęcie wody.





Zerkam teraz za siebie.



A na betonowych elementach znajdujemy wątrobowca. Moim zdaniem to stożka ostrokrężna - Conocephalum conicum.



Ta okolica to 13 przystanek na przyrodniczej ścieżce dydaktycznej. Teraz musimy ją jakoś opuścić. Zgodnie z sugestią mapy wybieramy wąską odnogę prowadzącą na zachód. Wyraźnie widać, że jest ona mało uczęszczana.





Na pniu powalonej wierzby iwy - Salix caprea znajdujemy oznakowanie ścieżki, co wskazuje na to, że nasz wybór był dobry. Wierzba leżała w poprzek szlaku i zasadniczo tarasowała przejście.



Po drodze zwróciłem uwagę na mech. To żurawiec falisty - Atrichum undulatum.



Oto kolejne przeszkody na drodze, która jest póki co oficjalną ścieżką dydaktyczną.







Idąc dalej natrafiliśmy na wąskie przejście pomiędzy dwoma lichymi ogrodzeniami.



Jak widać bezdroża Syberii wobec przeszkód na tej trasie to była przysłowiowa bułka z masłem.





Po pewnym czasie ogrodzenia były solidniejsze. Po lewej stronie był dość groźny pies. Od właściciela, który go uspokajał dowiedzieliśmy się, że ścieżki nigdy tutaj nie było, a powstała ona tylko dlatego, że każdy z sąsiadów odstąpił niezbyt chętnie po około pół metra.



I w końcu wyszliśmy ku cywilizacji. Pomijając słowa uznane powszechnie za obraźliwe, uczestniczki naszej wyprawy oceniając dbałość władz o infrastrukturę turystyczną nie miały nic do powiedzenia.



A dalej to już tylko cywilizacja, czyli zabudowa Płazy Starzyn.





Czas na konkretny akcent botaniczny. Oto bodziszek łąkowy - Geranium pratense.



Po wyjściu na wyższy poziom zerkamy za siebie. Widać stację przekaźnikową na Syberii. A przy ciemnej linii lasu z prawej strony zdjęcia znajduje się Raj.



Podążamy dalej pod górę. Za chwilę wkroczymy na teren Pogorzyc.



Tutaj napotkaliśmy płat maku polnego - Papaver rhoeas.



Jeden z jego kwiatów bardzo szybko przekształciłem w makową panienkę.





Spotkaliśmy też smółkę lepką - Viscaria viscosa.



Była tam również gwiazdnica trawiasta - Stellaria graminea.



Teraz kończy się stromizna. Za chwilę zobaczymy przystanek komunikacji miejskiej.



Tutaj postanowiliśmy skończyć nasz marsz. Fotoreportaż kończę chrzanowskim akcentem. Oto chrzan pospolity - Armoracia rusticana.



Resumując, zasadniczo było trudno, spora część szlaku nieczytelna. Z drugiej strony to znakomicie wpisuje się w ten styl uprawiania turystyki, z angielska zwany 3 x e a po polsku będzie to emocje, edukacja, rozrywka. Jest to całkowite przeciwieństwo stylu 3 x s, czyli morze, słońce, piasek.

(wypowiedź edytowana przez piotr_grzegorzek 11.czerwca.2014)