Tamtego roku odbyliśmy w licznym gronie wycieczkę przez Dolinę Racławki do Czernej. Po drodze zboczyliśmy do Wąwozu Stradlina. Pełną trasę tej wycieczki podzielonj w fotoreportażu tylko na dwie części pokazuję na mapie firmy Compass.



Wybraliśmy się na wiosnę, aby zobaczyć to miejsce jeszcze raz. Po raz pierwszy byliśmy tam jesienią 2006 roku, ale na ten fotoreportaż jeszcze trzeba będzie długo czekać. Startujemy z parkingu w Dubiu. Pierwsze drzewa już się zielenią.



Na dnie doliny, blisko rzeki Racławki mijamy płaty przekwitłego lepiężnika różowego - Petasites officinalis.



Bardzo dużo w tej okolicy było zawilca żółtego - Anemone ranunculoides.







Zimą było kilka wielkich wichur. Oto krajobraz po tych kataklizmach.





Kwitła także pierwiosnka wyniosła - Primula elatior. Jak widać towarzyszy jej zawilec gajowy - Anemone nemorosa oraz bluszcz pospolity - Hedera helix.



Pod jednym z buków pospolitych - Fagus sylvatica dość licznie wystąpił łuskiewnik różowy - Lathraea squamaria. Obecnie reprezentuje on rodzinę zarazowatych.





Wkraczamy w głąb lasu. Nad rzeką przebywają kaczki krzyżówki.



Trafił się jeszcze piżmaczek wiosenny - Adoxa moschatelina.





A tak wówczas wyglądał przekop w lewym brzegu Racławki, w którym dla potrzeb edukacji geologicznej odsłonięto klasyczne pokłady martwicy paczółtowickiej. Ta skała odkładała się tutaj najintensywniej a początku holocenu, czyli nieco ponad 10 tysięcy lat temu. Było to skutkiem ówczesnego globalnego ocieplenia.





Teraz też powinno dochodzić do odkładania się martwic wapiennych. Ośrodkami sedymentacji będą zapory z gałęzi lub powalonych drzew wzbogacone tak jak tutaj o utwory antropocenu. Ten widok co pewien czas będzie się powtarzał.



A na razie, jeśli ktoś potrafi niech dojrzy u podstawy tego buka pospolitego - Fagus sylvatica sporo łuskiewników różowych - Lathraea squamaria. Powiem tylko, że na oryginale w pełnej rozdzielczości też nie jest to łatwe zadanie.



Innym elementem antropocenu, poza tym co w wodzie, są tutaj resztki mostów, a właściwie kładek. Te butelki mogą mieć w przyszłości znaczenie niczym skamieliny przewodnie. Pozwolą bezbłędnie odróżnić pierwszą martwicę paczółtowicką od tej, która już powinna się wytrącać.



A póki co podążamy dość szybko lewym brzegiem ku górze. Racławka płynie sobie w dole.



Pokonaliśmy dość długi odcinek. Teraz podziwiamy groszek wiosenny - Lathyrus vernus.



Następnie mamy rzeżusznika piaskowego - Cardaminopsis arenosa.





Następnie była tutaj gwiazdnica wielkokwiatowa - Stellaria holostea.





Teraz grupa podąża w górę bocznej odnogi Doliny Racławki. To wspomniany na wstępie Wąwóz Stradlina.



Zalegające na jego dnie głazy to wapienie węglowe karbonu dolnego.





Formacja leży sobie prawie płasko, niemalże tak jak podczas sedymentacji osadów.



Im bliżej góry, tym bardziej wąwóz ma V-kształtny przekrój.





Na lewym stoku wąwozu spotykamy drzewa po przejściach, które w jakiś sposób wytrzymały w tych trudnych warunkach.



W pewnej chwili natrafiliśmy na spory płat żywca gruczołowatego - Dentaria glandulosa. Roślina już przekwitała.





W górnej części wąwozu Stradlina występują piaski jury środkowej. W obrębie tej formacji widać warstwowania przekątne w dużej skali. W tym przypadku stawiałbym na morski rodowód tej formacji.







Są tutaj także fragmenty z brukiem kamiennym oraz wstawkami wapieni. Materiał na tę warstwę mogła przynieść rzeka.



To miejsce, chociaż w rezerwacie, także posłużyło jako kosz na śmieci.



Oto ostatnie spojrzenie na piasek.



Po wyjściu na wierzchowinę odpoczęliśmy przez chwilę. Przy okazji zauważyliśmy świeżo przebudzoną osę leśną. O tej porze roku to mogła być tylko królowa.