Kończymy nasz spacer ścieżką do Borowca. Teraz będziemy poznawali okolicę Żelatowej i Zbójnika. Tak to wygląda na mapie firmy Compass. Jest cała trasa oznaczona kolorem żółtym. W miejscu gdzie znajduje się napis Góry Zagórze zrobiłem zielony znak. Tutaj rozpoczynam fotografowanie.



Zaczynamy od malowniczo ukształtowanej sosny zwyczajnej - Pinus sylvestris.



Wędrujemy ścieżką wzdłuż krawędzi lasu. Las jest terenem gminy Chrzanów, obszar poza nim terenem gminy Babice. W drzewostanie dominują buki zwyczajne - Fagus sylvatica. Trafiają się też pary z sosną zwyczajną - Pinus sylvestris.



Część drzew jest bardzo pokręcona.





Jak widać znajdujemy się przy krawędzi wzniesienia. Tutaj jest to właściwa Żelatowa. Sporo drzew rośnie tak jakby w kępach.



Oto kolejna para sosny zwyczajnej - Pinus sylvestris i buka zwyczajnego - Fagus sylvatica.



Przez tę okolicę poprowadzono jeszcze szlak rowerowy, czarny, ekstremalny.



Jak widać w drzewostanie poniżej dominuje młodzież.



Takie kępy buka zwyczajnego są dla mniej pewną zagadką. Jedną z możliwości jest rozwinięcie się kępy z pędów odroślowych. Alternatywą jest wykiełkowanie i rozwój wszystkich siewek z kilku orzeszków w jednym miejscu.



Powoli zbliżamy się do przęłeczy ze wzniesieniem Zbójnik.



Tutaj moją uwagę przyciągnęła kolejna bukowa kępa.



A to już przestrzeń w obrębie przełęczy. Jak widać wypełnia ją młody drzewostan.



Przed nami wyjście na wzniesienie Zbójnik. Zaczynamy od przyjrzenia się kępie grabu zwyczajnego - Carpinus betulus. Na początku zbliżenie, potem widok bardziej ogólny.





A poza tym w dalszym ciągu dominuje buk zwyczajny - Fagus sylvatica. Jego formy są tutaj bardzo zróżnicowane.







Nie brak kęp z bardzo dorosłymi drzewami.



I kolejna bukowa pokraka. Podobno takie kształty charakteryzują buczyny termofilne.



Większość drzew jest jednak normalna.



Trafił się nawet płat, w którym znaczącą domieszkę ma świerk pospolity - Picea abies. W tle wyłania się szczytowa partia właściwej Żelatowej.





Tu i ówdzie odsłaniają się skałki. Oto dolomit oolitowy.





Z powodu blisko zalegających skał korzenie wielu drzew znajdują się prawie na wierzchu.



Zasadniczo podczas całej wycieczki dominował brąz opadłych liści. Nieliczną zieleń reprezentował tutaj kwitnący szczyr trwały - Mercurialis perennis.



Ścieżka prowadzona jest do zachodniej krawędzi wzniesienia a następnie pod szczytową drogą ponownie ku wschodowi. Po dotarciu do przełęczy schodzimy na dół, przez buczynę w średnim wieku. W rejonie przełęczy skończyłem fotografowanie.



Po prostu dalej było tak jak i na początku i niemalże przez cały czas tego odcinka. Nuda.