2011.02.15 15:47
Ostatnim punktem naszej wędrówki była Ratowa Góra połozona na południowy-zachód od Kamienia. W swoich opracowaniach uważam ją za najbardziej południowy skraj Grzbietu Tenczyńskiego. Oto miejsce naszej akcji według mapy firmy Compass.
Startujemy od brzegu Wisły, w okolicy dawnego ośrodka sportów wodnych. Na wzgórzu dominują buki zwyczajne - Fagus sylvatica.
Sosna zwyczajna - Pinus sylvestris stanowi tutaj nieistotną domieszkę.
Po drodze natrafiliśmy na porębę opanowana przez świerki.
Teraz idziemy do góry wzdłuż trasy kolejki, którą transportowano kamień.
W lesie nie brak martwych drzew.
Na wielu drzewach widać wspinające się na nie bluszcze - Hedera helix.
Spod śniegu wyłoniła się marzanka wonna - Galium odoratum.
Tuż przed początkowym odcinkiem kolejki jeden z krzewów utworzył malowniczą bramkę.
A oto pozostałości fundamentów urządzeń kolejki.
W niecce wyrobiska rośnie las z dominacją sosny zwyczajnej.
Dojście do ostatnich w tej okolicy odsłonień lokalnych wapieni jest bardzo utrudnione.
Obfitość martwego drewna jest jednym z powodów dla którego będę tutaj musiał zaglądać częściej.
A oto już odsłonięcie wapienia i malownicze korzenie rosnących na krawędzi buków.
Tutejsza formacja to jurajskie wapienie płytowe, nieco starsze od gąbkowych. To czego tutaj brakuje znajduje się w wielu budowlach Krakowa jako kamień łamany lub wapno palone.
A teraz coś zielonego, czyli młody świerk na piargu.
Teraz idziemy do innego zakątka niecki wyrobiska.
Tutaj formacja sprawia wrażenie pofałdowanej. Nie jest to efekt ruchów górotwórczych ale skutek osuwania się krawędzi wyrobiska.
A oto kolejny buk na krawędzi.
Wychodzimy.
Tam, gdzie eksploatację zakończono wcześniej odsłania się niewiele wapiennych ścianek.
Tutaj też znajdują się bardzo zdesperowane buki.
Były także grzyby. Oto, moim zdaniem, zejściowy wrośniak - Trametes gibbosa.
Na powalonym buku rozgościła się szaroporka podpalana.
Wychodzimy przez bramę.
Po drodze zauważyłem jeszcze ciekawy przypadek młodego i starego buka. Coś jakby odpowiednik kompleksu Edypa.
Startujemy od brzegu Wisły, w okolicy dawnego ośrodka sportów wodnych. Na wzgórzu dominują buki zwyczajne - Fagus sylvatica.
Sosna zwyczajna - Pinus sylvestris stanowi tutaj nieistotną domieszkę.
Po drodze natrafiliśmy na porębę opanowana przez świerki.
Teraz idziemy do góry wzdłuż trasy kolejki, którą transportowano kamień.
W lesie nie brak martwych drzew.
Na wielu drzewach widać wspinające się na nie bluszcze - Hedera helix.
Spod śniegu wyłoniła się marzanka wonna - Galium odoratum.
Tuż przed początkowym odcinkiem kolejki jeden z krzewów utworzył malowniczą bramkę.
A oto pozostałości fundamentów urządzeń kolejki.
W niecce wyrobiska rośnie las z dominacją sosny zwyczajnej.
Dojście do ostatnich w tej okolicy odsłonień lokalnych wapieni jest bardzo utrudnione.
Obfitość martwego drewna jest jednym z powodów dla którego będę tutaj musiał zaglądać częściej.
A oto już odsłonięcie wapienia i malownicze korzenie rosnących na krawędzi buków.
Tutejsza formacja to jurajskie wapienie płytowe, nieco starsze od gąbkowych. To czego tutaj brakuje znajduje się w wielu budowlach Krakowa jako kamień łamany lub wapno palone.
A teraz coś zielonego, czyli młody świerk na piargu.
Teraz idziemy do innego zakątka niecki wyrobiska.
Tutaj formacja sprawia wrażenie pofałdowanej. Nie jest to efekt ruchów górotwórczych ale skutek osuwania się krawędzi wyrobiska.
A oto kolejny buk na krawędzi.
Wychodzimy.
Tam, gdzie eksploatację zakończono wcześniej odsłania się niewiele wapiennych ścianek.
Tutaj też znajdują się bardzo zdesperowane buki.
Były także grzyby. Oto, moim zdaniem, zejściowy wrośniak - Trametes gibbosa.
Na powalonym buku rozgościła się szaroporka podpalana.
Wychodzimy przez bramę.
Po drodze zauważyłem jeszcze ciekawy przypadek młodego i starego buka. Coś jakby odpowiednik kompleksu Edypa.