2010.06.05 23:25
Kończę relację z mojej wizyty nad ponorem w dolinie Łużnika. Teraz będziemy podążać wzdłuż dopiero co odżyłego koryta rzeki aż do miejsca gdzie wpada on do nurtu powstałego z licznych cieków wypływających z Balina Okradziejówki oraz pobliskich lasów. W związku z intensywnymi opadami deszczu wszystkie one są bardzo zasobne w wodę. Koryto, które jako pusty rów rozciągało się za trzecim ponorem było tego dnia pełne niemalże po brzegi.
Tu i ówdzie rzeka wylewała tworząc malownicze rozlewiska.
Po części za ten stan można winić zalegające w pustym zazwyczaj korycie gałęzie oraz liście, które teraz niesione wodą budują tamy.
Miejscami rzeka znikała pośród gęstych zarośli czeremchy.
Tu i ówdzie rwała jak szalona.
Czasami po prostu przystawała.
Niemalże przed miejscem, gdzie powinna się łączyć z głównym ciekiem utworzyła kilka koryt.
W jednym miejscu rwący nurt odsłonił skruszały dolomit na dnie.
W tej okolicy znajdowało się także jedno z dopiero co wyschłych koryt.
A oto i ciek złożony z licznych dopływów, z którym po raz pierwszy od dawna połączył się właściwy Łużnik.
O tej chwili zdecydowaliśmy się na powrót. Dalsze podążanie z biegiem Łużnika było bez sensu, skoro samochód pozostawiliśmy w Okradziejówce. Droga leśna prowadząca w kierunku linii kolejowej była bardzo wygodna.
Czasami było na co popatrzeć. Działo się to dzięki przewalającym się po niebie ciężkim burzowym chmurom, z których od czasu do czasu dochodziły groźne pomruki.
Droga za linią kolejową, równoległa do lewego brzegu Łużnika była błotnista.
Tutejszy brzeg jest bardziej stromy i dlatego czasami lepiej widać poszczególne rozlewiska.
Zatopiony las jest bardzo malowniczy.
Niekiedy wszystko to maskuje bujna zieleń.
Tu i ówdzie na wysokich skarpach trafiają się płaty konwalii majowej.
A oto ostatni rzut oka na dziki odcinek doliny Łużnika. Uważnie wpatrując się w to zdjęcie można zobaczyć jak bardzo rzeka tutaj kręci.
Na zakończenie opisu tej wyprawy ostatni rzut oka na las, jakby na to nie patrzeć typową sośninę, która wymyka się regułom fitosocjologii.
Tu i ówdzie rzeka wylewała tworząc malownicze rozlewiska.
Po części za ten stan można winić zalegające w pustym zazwyczaj korycie gałęzie oraz liście, które teraz niesione wodą budują tamy.
Miejscami rzeka znikała pośród gęstych zarośli czeremchy.
Tu i ówdzie rwała jak szalona.
Czasami po prostu przystawała.
Niemalże przed miejscem, gdzie powinna się łączyć z głównym ciekiem utworzyła kilka koryt.
W jednym miejscu rwący nurt odsłonił skruszały dolomit na dnie.
W tej okolicy znajdowało się także jedno z dopiero co wyschłych koryt.
A oto i ciek złożony z licznych dopływów, z którym po raz pierwszy od dawna połączył się właściwy Łużnik.
O tej chwili zdecydowaliśmy się na powrót. Dalsze podążanie z biegiem Łużnika było bez sensu, skoro samochód pozostawiliśmy w Okradziejówce. Droga leśna prowadząca w kierunku linii kolejowej była bardzo wygodna.
Czasami było na co popatrzeć. Działo się to dzięki przewalającym się po niebie ciężkim burzowym chmurom, z których od czasu do czasu dochodziły groźne pomruki.
Droga za linią kolejową, równoległa do lewego brzegu Łużnika była błotnista.
Tutejszy brzeg jest bardziej stromy i dlatego czasami lepiej widać poszczególne rozlewiska.
Zatopiony las jest bardzo malowniczy.
Niekiedy wszystko to maskuje bujna zieleń.
Tu i ówdzie na wysokich skarpach trafiają się płaty konwalii majowej.
A oto ostatni rzut oka na dziki odcinek doliny Łużnika. Uważnie wpatrując się w to zdjęcie można zobaczyć jak bardzo rzeka tutaj kręci.
Na zakończenie opisu tej wyprawy ostatni rzut oka na las, jakby na to nie patrzeć typową sośninę, która wymyka się regułom fitosocjologii.