W Jaworznie, niedaleko jeleńskiego węzła tak zwanej autostrady - Stalexport może mieć w tej kwestii odmienne zdanie - znajdują się smutne resztki tętniącego niegdyś życiem ośrodka wypoczynkowego Tarka. Tym nie mniej wciąż istnieją tutaj stawy, nad którymi jakąś pieczę mają wędkarze. Całość, tak jak to zakreśliłem w przybliżeniu na mapie firmy Compass stanowi jedną z moich powierzchni badawczych.



Tego dnia, niemalże w dwa tygodnie po niespodziewanym ataku zimy kręciliśmy tutaj film starając sobie odpowiedzieć na pytanie czy Tarka jest już złota, czy też wciąż zielona. Na początek zerknijmy na pokryty delikatnym lodem staw.



Tafle stawów tego dnia prezentowały się tak.



Trzcina w każdym bądź razie była zielona.



Większość drzew wzdłuż północnego brzegu akwenów też.



Jednakże brzoza - Betula pendula na południowym brzegu już się złociła.



Na jej korze znajdowały się dobrze rozwinięte okazy pustułki pęcherzykowatej - Hypogymnia physodes.





W tej okolicy w lesie była mieszanka barw pełni lata i wczesnej jesieni.





Nad strumykiem obok siebie można było obejrzeć owoce kaliny koralowej - Viburnum opulus, niestety trochę poruszone oraz psianki słodkogórz - Solanum dulcamara. Smakosz kaliny mógłby się pomylić.





Na jednej z brzóz wystąpiły dość pokaźne owocniki włóknouszka ukośnego - Inonotus obliquus f. sterilis, zwanego ostatnio błyskoporkiem.



A oto drugi ze stawów. Tutaj lód był jeszcze cieńszy niż na pierwszym.



Tego dnia były tutaj łabędzie. Zapewne postanowiły zaryzykować - wierząc w Globalne Ocieplenie.





Na brzegu stawu można było podziwiać poziewnika miękkowłosego - Galeposis pubescens.





Na północ od stawów znajdowały się domki wypoczynkowe. Prowadziła do nich ta droga.



A domki powoli dosięga śmierć techniczna, oczywiście za wyjątkiem tego, w którym urzędują ochroniarze.





W leśnym drzewostanie poza sosną - Pinus sylvestris dominuje dąb czerwony - Quercus rubra. Obficie się tutaj obsiewa.



Mnogość żołędzi przyciąga dziki. Oto ślady ich buchtowania.



A teraz tytułowa sensacja. Opodal jednego z domków rośnie krzew różanecznika. Sądzę, że jest to zimozielony Rhododendron catawbiense.



Sensacyjnym znaleziskiem było wystąpienie na nim grzyba rdzawikowego. Póki co znam go jako Chrysomyxa ledi var. rhododendri. Do 1977 roku ten gatunek nie był notowany na różanecznikach z Polski. Czy odnaleziono go później nie wiem. Ponieważ w sieci jest mało informacji na jego temat, sądzę, że może to być jedno z nielicznych notowań tego gatunku z Polski. Ja w każdym bądź razie znalazłem go po raz pierwszy. Suszek oczywiście znajduje się w Muzeum w Chrzanowie. Oto portret liści porażonych przez ten gatunek.





A w okolicy, gdzie to się zdarzyło dziki jak gdyby nic po prostu buchtują.



Specjalnego klimatu dodawały temu miejscu również powalone drzewa pomiędzy którymi nie brak było czeremchy amerykańskiej - Padus serotina.



Typowo jesiennym akcentem były owocujące sadźce konopiaste - Eupatorium cannabinum.



A teraz ostatni rzut oka na las.



Powróciwszy nad stawy przyjrzałem się uważnie temu co znajduje się w zaroślach. Oto pniak po robinii akacjowej - Robinia pseudoacacia w roli kosza na śmieci.



Jednak zamiast grzebać się w śmieciach wolałem podziwiać trzciny.



O pobycie w tym miejscu ludzi świadczy obecność kota. To może być zwierz towarzyszący strażnikom.





W chwilach, gdy filmowiec robił przebitki, ja poszukiwałem grzybów. Oto Kuehneola uredinis na jeżynie. Być może jest to tylko Rubus plicatus.









Pomiędzy stawami znajduje się konstrukcja przypominająca latarnię morską.



Jej wnętrze od wielu lat również pełni rolę kosza na śmieci.



Ale aby nie psuć nastroju proponuję na koniec obrazek przedstawiający złocistą brzozę oraz zieloną wierzbę, jako równoważne na ten dzień oblicza Tarki.