Tego dnia późnym popołudniem udałem się Na poszukiwanie kruszczyków na najbardziej zdegradowanych do niedawna terenach w rejonie Chrzanowa Kątów. Oto mapa firmy Compass z oznaczonym miejscem akcji.
Pierwsza serię zdjęć wykonałem na miejscu, gdzie niegdyś znajdowała się linia kolejowa a potem urządzono ścieżkę rowerową. Pobliskie miejsca są podmokłe. Oto widok ogólny. Na dołączonej mapce to miejsce zostało oznaczone zieloną kreską.
Oto moja dziewięcioletnia córka wspinająca się na przekop wykonany poprzez górkę rozrządową.
W okolicy polatywał sobie rusałczak admirał.
Ale najważniejsze w tej okolicy są kruszczyki błotne - Epipactis palustris. Co prawda na pobliskich łąkach jest ich znacznie więcej a do tego dochodzą kukułki majowa - Dactylorhiza majalis oraz gółki długoostrogowe - Gymnadenia conopsea, tym nie mniej fakt, że te ściśle chronione rośliny nie wzdragają się przed takim siedliskiem jest godny uwagi.
A teraz najbardziej zaskakujące siedlisko dla storczyków. Na dołączonej mapce miejsce to oznaczyłem czerwoną kreską. Na tym terenie działa firma Bitumik. Tak wygląda początek trasy.
Wzdłuż betonowego ogrodzenia rosną topole, lipy i roślinność ruderalna. W podłożu znajduje się kruszywo z dużą domieszką galmanu.
Pod widoczną na poprzednim zdjęciu lipą trafiła się pierwsza kępa kruszczyków - Epipactis.
Wśród młodych lip trafił się kolejny kruszczyk, być może szerokolistny - Epipactis helleborine.
A teraz widać Grzegorzka cień. Na zdjęciu można dostrzec kolejne grupy kruszczyków - Epipactis.
Te mają żółte kwiaty.
A oto kolejny kruszczyk i Grzegorzka cień.
Gwoli ścisłości nie brak tutaj również kruszczyków rdzawoczerwonych - Epipactis atrorubens.
A oto drugie zgrupowanie kruszczyków rdzawoczerwonych - Epipactis atrorubens skrywające się pomiędzy płotem a drzewami.
Te które są mniej skryte mają bardziej jaskrawe kwiaty.
Niektórym kruszczykom rdzawoczerwonym - Epipactis atrorubens towarzyszą goździki kartuzki - Dianthus carthusianorum.
A oto i sam goździk kartuzek - Dianthus carthusianorum z bliska
A na zakończenie kolejny kruszczyk szerokolistny - Epipactis helleborine o żółtych kwiatach.
No ładnie, można by powiedzieć - prawie rezerwat.
Myślę jednak, że wystarczy ta buźka na płocie.
Pierwsza serię zdjęć wykonałem na miejscu, gdzie niegdyś znajdowała się linia kolejowa a potem urządzono ścieżkę rowerową. Pobliskie miejsca są podmokłe. Oto widok ogólny. Na dołączonej mapce to miejsce zostało oznaczone zieloną kreską.
Oto moja dziewięcioletnia córka wspinająca się na przekop wykonany poprzez górkę rozrządową.
W okolicy polatywał sobie rusałczak admirał.
Ale najważniejsze w tej okolicy są kruszczyki błotne - Epipactis palustris. Co prawda na pobliskich łąkach jest ich znacznie więcej a do tego dochodzą kukułki majowa - Dactylorhiza majalis oraz gółki długoostrogowe - Gymnadenia conopsea, tym nie mniej fakt, że te ściśle chronione rośliny nie wzdragają się przed takim siedliskiem jest godny uwagi.
A teraz najbardziej zaskakujące siedlisko dla storczyków. Na dołączonej mapce miejsce to oznaczyłem czerwoną kreską. Na tym terenie działa firma Bitumik. Tak wygląda początek trasy.
Wzdłuż betonowego ogrodzenia rosną topole, lipy i roślinność ruderalna. W podłożu znajduje się kruszywo z dużą domieszką galmanu.
Pod widoczną na poprzednim zdjęciu lipą trafiła się pierwsza kępa kruszczyków - Epipactis.
Wśród młodych lip trafił się kolejny kruszczyk, być może szerokolistny - Epipactis helleborine.
A teraz widać Grzegorzka cień. Na zdjęciu można dostrzec kolejne grupy kruszczyków - Epipactis.
Te mają żółte kwiaty.
A oto kolejny kruszczyk i Grzegorzka cień.
Gwoli ścisłości nie brak tutaj również kruszczyków rdzawoczerwonych - Epipactis atrorubens.
A oto drugie zgrupowanie kruszczyków rdzawoczerwonych - Epipactis atrorubens skrywające się pomiędzy płotem a drzewami.
Te które są mniej skryte mają bardziej jaskrawe kwiaty.
Niektórym kruszczykom rdzawoczerwonym - Epipactis atrorubens towarzyszą goździki kartuzki - Dianthus carthusianorum.
A oto i sam goździk kartuzek - Dianthus carthusianorum z bliska
A na zakończenie kolejny kruszczyk szerokolistny - Epipactis helleborine o żółtych kwiatach.
No ładnie, można by powiedzieć - prawie rezerwat.
Myślę jednak, że wystarczy ta buźka na płocie.