W drugiej części poruszamy się przede wszystkim po terenie Górki Słupeckiej. Na początku tablica pamiątkowa z 2004 roku.





Tuż obok rozwijał się muchomor czerwony - Amanita muscaria.



Wciąż leży tutaj kawałek Wieży Bismarcka.



Teraz kierujemy się w dół. Po drodze mijamy jeden z kochbunkrów.





Inne elementy tej fortyfikacji powoli wchłania natura.





Oto drugi kochbunkier.



Powoli osiągamy podstawę wzniesienia.



Zbliżamy się do linii kolejowej.



Schodzimy ścieżką która odbija na wschód.





Stok powyżej jest stromy, omszały.



Osiągamy podstawę wzniesienia. Ruszamy dalej.





Teraz na pniu martwego drzewa liściastego zauważamy gmatwicę chropowatą - Daedaleopsis confragosa.





Teraz zdecydowanie zbliżamy się do linii kolejowej.



Aby się na nią dostać można skorzystać ze schodków.





Jesteśmy na torowisku linii kolejowej prowadzącej do stacji Maczki Bór.



Spacerujemy po wiadukcie.





Zerkamy na przepływającą pod nim Przemszę.



Zawracamy. Zdążyliśmy, ponieważ w chwilę potem przejechał tędy pociąg. My mijamy płat trzciny pospolitej - Phragmites australis.



Wracamy do podnóża Górki Słupeckiej.





Mijamy niecierpka himalajskiego - Impatiens glandulosa.



Nieco dalej na martwym drzewie znajdujemy żylaka trzęsakowatego - Phlebia tremellosa.







Potem zdobywamy stromy stok. Przechodzimy przez płat z brzozą brodawkowatą - Betula pendula.







Teraz po drodze napotykamy takie skrzyżowane konary buka pospolitego - Fagus sylvatica.





Dalej trafił się klon zwyczajny - Acer platanoides z Rhytisma acerinum.



Następnie odchodzimy w prawo od pomnikowego buka pospolitego. Jesteśmy w płacie z brzozą brodawkowata - Betula pendula.



Rozglądamy się za grzybami. Oto gmatwica chropowata - Daedaleopsis confragosa na brzozie brodawkowatej - Betula pendula.





Oto maślanka wiązkowa - Hypholoma fasciculare.



Oto jakaś mglejarka - Amanita.







Oto kolejne zgrupowanie brzozy brodawkowatej - Betula pendula.



Nieco dalej, poza nim, natrafiliśmy na spore mrowisko mrówki rudnicy.



Opuszczamy powoli las. Szału nie ma.





Oto kolejny dowód na to, że skaliste podłoże jest blisko. To korzenie lipy drobnolistnej - Tilia cordata.





Zbliżamy się do dobrej drogi.



Pod brzozami brodawkowatymi - Betula pendula dostrzegamy dęba czerwonego - Quercus rubra.



Zerkam w korony tych drzew.



I jeszcze taki ciekawy przypadek dwu drzew.



W końcu przechodzimy pod pergolą.



Na zakończenie spaceru zerkamy w kierunku kościoła.