Drugą miejscówką podczas tego rodzinnego wypadu była tytułowa okolica. Pozornie jest to jakiś las na zachód od ulicy Jurija Gagarina a na północ od ulicy Kościelniaka. W lesie skrywa się spore wzgórze. Po dłuższych poszukiwaniach udało mi się ustalić, że nazywa się Wygonie-Kępa i ma 283 m n.p.m. Jest w tej okolicy niczym tajemnicza wyspa. Budują je skały wieku triasowego. Generalnie w czterech rodzajach. Sam teren jest nieźle porąbany uskokami tektonicznymi. Jest to naturalne przedłużenie formacji Chrzanów - Dąb - Imielin. To tyle tytułem wstępu.
Podczas naszej wycieczki z ulicy Jurija Gagarina wjechaliśmy w ulicę Kościelniaka i zatrzymaliśmy się przy południowo-zachodnim skraju lasu. W oddali widać sosny zwyczajne - Pinus sylvestris. Bliżej drogi mamy brzozy brodawkowata - Betula pendula oraz dęba czerwonego - Quercus rubra.







Idziemy na północ zachodnim skrajem lasu.





Wchodzimy pomiędzy drzewa.





Po przejściu około 200 metrów wychodzimy na otwartą przestrzeń. To uprawiane pole uprawne.





Gdzieś tak w połowie tej otwartej przestrzeni znajdujemy ścieżkę wchodzącą w las. Korzystamy z niej. W drzewostanie dominuje sosna zwyczajna - Pinus sylvestris.



Jest też izolowany płat brzozy brodawkowatej - Betula pendula.



Na wzgórzu działały kamieniołomy. Dlatego są tutaj także hałdy nadkładu złóż. Przechodzimy obok nich.







Teraz trafiamy do miejsca, gdzie dominuje sosna zwyczajna - Pinus sylvestris.





Jest też płat z bukiem pospolitym - Fagus sylvatica.







Ponownie zbliżamy się do krawędzi lasu. Tutaj jako relikt muraw natrafiamy na płaty kłosownicy - Brachypodium.







Powoli osiągamy północno-zachodnią krawędź wzgórza. W ekotonie ponownie dominuje sosna zwyczajna - Pinus sylvestris.





Dalej w górę ścieżka prowadzi niezbyt głębokim rowem.



Jego ściany także porasta kłosownica - Brachypodium.



Po drodze trafił się głóg - Crataegus w towarzystwie sosny zwyczajnej - Pinus sylvestris.



Widać pierwszy kamień. To może być triasowy dolomit diploporowy.





W końcu trafiamy do wyrobiska kamieniołomu jako zasadniczego celu naszej wycieczki. Sukcesja w kierunku leśnym trwa, ale niezbyt nachalnie.





Większość ścian wyrobiska pokrywa śnieg.





Warstwy wapieni są zróżnicowane i nieznacznie nachylone, tak jak to w strefach uskokowych bywa.





Po konsultacji z geologiem tutaj lokujemy wapienie warstw gogolińskich dolnych. Po części są one skrasowiałe.









W północnej części wyrobiska mają występować dolomity kruszconośne. To mogą być one, ale póki co 100% pewności brak. Nie są tak czerwone lub czerwono-brązowe jak być powinny.



Inną osobliwością jest warstwa pogruchotana. Tutaj póki co stawiany na krasową brekcję zwałową.