W drugiej części poruszamy się odcinkiem doliny opasującej obecną porębę od północy. W 2011 roku to tutaj na prawym brzegu rzeki zalegała większość śmieci. Teraz mamy zaskoczone, zatopione olsze czarne - Alnus glutinosa i jakiś wiąz - Ulmus.



W nurcie rzeki powstała nawet półwysep.



Aby pójść dalej przedzieramy się przez leszczynę - Corylus avellana.



Mijamy żyjący pniak po wiązie - Ulmus.



Mijamy powalone drzewo. Na jego wykrocie rozwija się skupisko złotowłosa strojnego - Polytrichastrum formosum.





Rzeka jest głęboko w dole. Dzięki bobrom raczej stoi.



W tutejszym drzewostanie trafił się nawet świerk pospolity - Picea abies.



Idąc dalej przedzieramy się przez gęstwinę z powaloną brzozą brodawkowata - Betula pendula.



Ponownie zerkamy na stojącą Kwaczałkę.









Przechodzimy pod powalonym drzewem.



Oto kolejne widoki rozlewiska, bo ono jest tutaj najważniejsze.







Swoistym bagażem z odległej przeszłości jest widoczna opona.



Idąc dalej przechodzimy pod kolejną leszczyną - Corylus avellana.



Z kolei na porębie w którą chwilowo musieliśmy wejść spotkaliśmy kępki grzybów.





Teraz dolina ginie w bujnej zieleni.





Widok przesłania również drzewo które przegrało z grawitacją.



Oto kolejny trudny teren wzbogacony przez jeżynę - Rubus sp. sp.





Oto inne drzewo, które również przegrało z grawitacją. Rosło na prawym brzegu.





Tutaj kolejne powalone drzewo wygięło się w łuk.



Teraz widok na rzekę przesłaniają nam czeremchy zwyczajny - Padus avium.





I tak powróciliśmy na ulicę Babicką.







Teraz zerkamy na dolinę Kwaczałki z drogi.



Na prawo od doliny znajdują się zarośla z dzikim bzem czarnym - Sambucus nigra.



Potem liczne śmieci, być może resztki tego co leżało tutaj od 2011 roku. Jest nawet okaz konchiologiczny.







Tamy bobrowe na Kwaczałce znajdują się również na wschód od drogi.





Wracamy do samochodu.



I jeszcze ostatnie spojrzenie na otaczający nas las.