Krótka historia moich pewnych przyrodniczych znajomości została opowiedziana zdjęciami użyczonymi mi przez moich przyjaciół: Krzysztofa Ciesielskiego, Jolanty Zabawy i Jacka Corna. Zdjęcia dotyczą obszaru tzw. pojezierza antropogenicznego położonego na południe od Żar.

Wokół torfowiska bujnie porastają lasy łęgowe z olszą czarną …



Kosaciec żółty, strażnik przybrzeżnych ziołorośli ...



Sporo tu zarastających zbiorników pokopalnianych po dawnej eksploatacji węgla brunatnego



Jeszcze dwa lata temu (w 2005 r.) na torfowisku, w niewielkim oczku kąpały się grzybienie białe



A oto lilia wodna, piękność w całej śnieżnobiałej okazałości



Trafia się też niepozorna, rzadka jeżogłówka najmniejsza - też chce zakwitnąć



A ten owadożerny pływacz czeka na oznaczenie, zażywając spokojnie w wodzie słonecznej kąpieli



Wiosenny aspekt na torfowisku zapewnia obficie kwitnąca wełnianka wąskolistna



Puszysta biel wydaje się być ciężarem dla łodygi wełnianki



Rosiczka pośrednia czeka cierpliwie na zabłąkanego intruza



A oto ofiara polowania, czyżby zbyt duża?



Rosiczka okrągłolistna, piękna „krasawica”



Lepkiej rosie rosiczki w zastawieniu pułapki pomaga w porze kwitnienia wabiąca czerwień



Temu paziowi pewnie rosiczki nie dałyby rady. Zresztą on woli żeglować i być obiektem podziwu, a nie konsumpcji – właśnie usiadł.



Te rosiczki znalazły już swój przyczółek



Na tym piaszczystym, mineralnym podłożu mały widłaczek torfowy, to olbrzym pośród rosiczek



Amator słodyczy na wrzoścu bagiennym. Cóż tam jest takiego w tych dzbanuszkach?



Te dzbanuszki wrzośca wciąż czekają aby je opróżnić



Wrzesień to pora kwitnienia wrzosu. To czas pszczelej krzątaniny i babiego lata



A mnie jeszcze nikt nie odwiedził, zdają się mówić kwiaty wrzosu



To już pierwsze symptomy zarastania torfowiska. Trzeba czekać na życiodajny deszcz …



Zwarte kohorty trzcin naprzeciw wełniankom. Kto wygra tę wojnę?



13 maja 1988 roku, 7 lat po pamiętnej dacie wielki pożar strawił bór. Ocalała tylko stara, rosochata sosna.



Pomnikowe buki w Żarskim Lesie oparły się wszelkim pożogom, ale czy człowiekowi? Młode buki w cieniu tego olbrzyma już pną się do słońca ...

Nie da się ukryć - piękne zdjęcia i poetycka oprawa.
Grzesiek miał doskonałe wyczucie, że powinien powstać osobny rozdział nt. torfowisk.
Roman, po twoim poście, coraz bardziej bierze mnie pokusa, by zająć się pełną dokumentacją bagien nadPilicznych...jeszcze tego nie robiłem, mimo, że wciąż penetruję ten teren. Poprostu swoim postem dałeś mi "niezłego kopa" - za to ci dziekuję!!!...

Romku, masz dobry sposób na to by inych zainteresować dziką przyrodą. Zapewne w swoim otoczeni masz wielu takich, którzy mają niechętny stosunek do przyrody ożywionej. Myślę, że ta zdjęciowa opowieść przyrodnicza wielu takich zmieni. Więc rozpowszechniaj ten sposób przyciagania innych do dzikiej przyrody.
Życzę sukcesów

Dziękuję Wam obu. No cóż, jestem - jak każdy z nas - na początku drogi odkrywania i poznawania sekretów przyrody. Ja również, Marku penetruję pobliskie torfowiska, których w pobliżu miejsca mojego zamieszkania jest, niestety niewiele. Najbliższe torfowisko "Wełnianka" staram się jak Ty swoje, od kilku lat dokładnie "badać". Najciekawsze i najcenniejsze torfowisko, jednocześnie rezerwat "Żurawie Bagno" (byłem tam tylko dwa razy), znajduje się ode mnie w odległości 20 km x 2, to jak na moje krótkie rowerowe eskapady, trochę za dużo. Nie mniej jednak, w najbliższym czasie tam się wybiorę, bo nie jest ono dokładnie zwaloryzowane przyrodniczo.

Co do upowszechniania wiedzy o dzikiej przyrodzie, to Krzysztofie chyba mamy podobne zdanie. Na początku czerwca br. oprowadzałem młodzież gimnazjalną "Szlakiem rzadkich i chronionych roślin". Młodzież miała z tej wycieczki zrobić film o roślinach pod takim właśnie tytułem. Byłem mocno zdziwiony brakiem wiedzy uczniów z zakresu podstawowych wiadomości o przyrodzie. Oni natomiast byli zszokowani faktem występowania w ich najbliższej okolicy rzadkich okazów roślin. Na moje pytania: czy na lekcji biologii uczycie się poznawania najczęstszych gatunków roślin występujących w naszym kraju?; czy chodzicie na szkolne wycieczki do lasu poznawać swoją najbliższą okolicę?; czy na lekcjach biologii uczą was miłości do przyrody? Zamiast odpowiedzi usłyszałem śmiech i poirytowanie. Dalej nie było sensu pytać. Ponieważ wycieczka była rowerowa, nie dotarliśmy do wszystkich ciekawych roślin. Ale i tak, film zdobył I miejsce w konkursie żarskich szkół na temat "Poznaj swoją okolicę", z czego bardzo się ucieszyłem.

Romku, gratuluję sukcesu. Twój sposób pokazywania innym dzikiej przyrody należy zaproponować wszystkim szkołom nie tylko na szczeblu podstawowym.
Kiedyś jeden człowiek z pracy powiedział mi, że bagna nie są potrzebne. Tak, to są takie efekty edukacji szkolnej. Nadal u wielu słowa "bagno" i "dziki" mają wydźwięk negatywny, tak jak u naszych nie tak dawnych przodków. I efekt tego był taki: melioranci zniszczyli (i to w wielu miejscach niepotrzebnie) prawie wszystkie bagna w naszym kraju; pozostały tylko ich oazy takie jak np. "Dolina Rospudy", którą też chcą zniszczyć. I efekt tych zniszczeń: powiększenie "Czerwonej Księgi Roślin" o rośliny ekosystemów bagiennych. Korzyść płynąca z przyrody dla człowieka jest duża. Kontakt z dzikością daje odprężenie psychiczne każdemu z nas, zaspokaja potrzeby duchowe, poznawcze - tak też powiedziałem wspomnianemu człowiekowi z pracy. Myślę, że teraz nigdy nie powie, że bagna są nikomu niepotrzebne.