Jesteśmy u szczytu wyrobiska w północnym stoku Góry Hugona. Oto tutejsza sadzawka gromadząca wody deszczowe.





Nieopodal utrzymuje się płat konwalii majowej - Convallaria majalis.



Teraz wyszliśmy na główną ścieżkę i zawróciliśmy ku tablicy omawiającej ekoton. Po drodze mijamy płat mchu. To skrzydlik prątnikowy - Fissidens bryoides. Dobrze, że wciąż tutaj jest.





Oto tablica omawiająca ekoton jako taki.



Oto tutejsze uprawiane pole uprawne.



Część zarośli tworzy tutaj czeremcha amerykańska - Padus serotina.



Przekraczam pas drzewostanu w którym dominantę stanowi topola Maksymowicza - Populus maksimowiczii.







Zbliżamy się do linii wysokiego napięcia. Kierujemy się na południe.





Na skraju lasu zauważamy jaskrawego muchomora czerwonego - Amanita muscaria.





Skrajem lasu ciągnie się pas olszy czarnej - Alnus glutinosa, co oznacza, że teren jest bardzo podmokły.



Teraz bardzo szybko docieramy do punktu triangulacyjnego.



Teraz osiągnęliśmy szkołę.



Teraz przecinamy las w szczytowej grani, kierując się ku południowemu stokowi.





Po drodze trafiła się robinia akacjowa - Robinia pseudoacacia z łuskwiakiem nastroszonym - Pholiota squarrosa.









Opuszczamy tę partię lasu.



Znajdujemy się w miejscu, gdzie w stok wzniesienia wcina się kolejne długie wyrobisko.



Leżące tutaj kamienie to miejscowy piaskowiec świętochłowicki.





Teraz przez kilkanaście metrów schodzimy z biegiem wyrobiska zerkając w jego głąb.













W runie lasu pojawia się muchomor czerwony - Amanita muscaria.



Na pniu drzewa liściastego wyrasta łuskwiak - Pholiota aurivella.





Teraz ruszamy na wschód. Odbijemy w lewo.



Oto padłe liście. Widać, że w okolicznym drzewostanie znajduje się sporo topoli holenderskiej - Populus x canadensis "Marylandica".



Szlak oznakowany na czerwono oznacza główny ciąg ścieżki.



Te czerwone pędy świadczą, że wśród krzewów występuje także dereń biały - Cornus alba. Wiosna i latem ubiegłego roku nie było to tak widoczne, dlatego uznaliśmy, że występuje tutaj jedynie Cornus stolonifera. Znaczy są obydwa gatunki.



Teraz stoimy na skraju wielkiego wyrobiska przy wschodniej krawędzi lasu w partii szczytowej. I ta tablica jest nieuszkodzona.



Tutaj zerknęliśmy jedynie w głąb wyrobiska. Według naszego geologa to mógł być kamieniołom piaskowca.



Miejsce to w ubiegłym roku penetrowałem bardzo często, ale dopiero teraz zauważyłem, że i tutaj występuje wietlica samicza o czerwonych ogonkach liściowych - Athyrium filix-femina var. rubripes.