Powoli schodzimy ścieżką ku południowej krawędzi parku. Na początku zauważamy bodziszka żałobnego - Geranium phaeum.



Stoimy w okolicy bloku wapienia bitumicznego z Dębnika, gdzie uwieczniono datę założenia parku.





Generalnie okolica jest nieciekawa. Zasadniczo mamy bardzo angielski park angielski, w którym naprawdę nikt nic nie robi.



Nieopodal utrzymuje się stanowisko dębu bezszypułkowego - Quercus petraea.



Oto pobliska sadzawka w upalny dzień, znaczy się śmieci i rzęsa drobna - Lemna minor.





W okolicy wyrasta także odmiana nieszpułkowa dębu bezszypułkowego - Quercus petraea "Mespilifolia".







Wracamy na główny trakt.



Mijamy leszczynę - Corylus avellana. Kiedyś wydawało mi się, że ona jest turecką - Corylus colurna.





W pewnym oddaleniu od drogi wyrasta przeciętny platan klonolistny - Platanus x acerifolia.







Teraz mijamy kolejną prawie wiekową leszczynę - Corylus avellana.





Zerkamy za siebie, znaczy się w kierunku pałacu.



Mijamy zwłoki buka pospolitego - Fagus sylvatica.



Wchodzimy w cień drzew.



Mijamy zwłoki mostka.



Zerkamy w rozświetloną koronę klonu zwyczajnego - Acer platanoides.





I jeszcze jeden fragment gęstwiny.



Opuściliśmy właściwy park. Stoimy nad Krzeszówka, którą akurat płynęła mętna ciecz.







Tutaj na podziw zasługuje bardzo wytrwała wierzba biała w odmianie płaczącej - Salix alba "Tristis".



Nieco dalej należy odnotować, że wciąż tutaj trwa czeczotowata forma klonu jawora - Acer pseudoplatanus.





Opuszczając ten teren zauważyliśmy, że woda w Krzeszówce się przejaśnia.





I jeszcze biało kwiatowa odmiana krzewuszki cudownej - Weigela florida.





Symbolem Krzeszowic jest kościół p.w. św. Marcina.



W jego ogrodzeniu znajdowały się słupki wykonane z tufu filipowickiego. Zachowując kolorystykę wymieniono je na piaskowcowe.