Treść w PS w ostatnim poście Rysia na temat obywatelskiego projektu ustawy bardzo mnie zaskoczył. I zastanowił.
Zanim napiszę, dlaczego zaskoczył, muszę napisać o dwóch własnych doświadczeniach. Podczas studiów i wcześniej często w różnych podręcznikach biologii spotykałem reprodukcje, pod którymi napisano: "Żródło: Natural History Museum w Londynie", czyli muzeum przyrodnicze w tym mieście. Rychło ta placówka zdała mi sie mekką dla biologów. Potem przekonałem sie, że nie tylko dzięki zgromadzonym okazom, ale także świetnemu zespołowi tam pracujących naukowców. Ten termin był w tamtych czasach jednocześnie synonimem czegoś nieosiągalnego. Anglia, Londyn, jak to daleko ... (i drogo ...:-))). Jednak w końcu, zdaje się w połowie lat 90., dane mi było tam pojechać służbowo. Po pewnej konferencji miałem tylko jedno popołudnie dla siebie. Rzecz jasna, skierowałem się do "mojej" mekki. Chciałem między innymi zobaczyć szczątki przodków ludzi współczesnych. Udało się - niebawem stanąłem przy szklanej gablocie, w której złożono szczątki naszego pra-pra-pra-... czyli australopiteka. To słynny osobnik, zwany pieszczotliwie "Lucy", który pojawiał się w podręcznikach wiele, wiele razy. Przyznam, że tam odczułem to bardzo mocno, bardzo emocjonalnie. W końcu to przypuszczalnie mój daleki przodek... Mistyczne, silne przeżycie. Kumulacja wszystkiego, co się z tym wszystkim wiązało. Długo czekałem na podobnie silne przeżycie, podszyte mistycyzmem, "religijnością" swoistą (cudzysłów, bom agnostyk).
W końcu doczekałem się - było to podczas całodziennej wędrówki przez Rezerwat Ścisły Puszczy Białowieskiej. Tam ponownie poczułem się, jak bym był w świątyni. Od tego czasu lepiej rozumiem emocjonalność ludzi - badaczy Puszczy. Bo Ona jest niezwykła. Razdko z moim agnostyczno-materialistycznym podejściem do przyrody mam okazję tak pisać i myśleć. Ale w tym przypadku tak jest. To JEST świątynia. Niezwykłe miejsce, gdzie człowiek miał tak mało "do gadania". Można pisać o martwym drewnie w pierowtnych lasach, ale jednak dopiero wędrowanie po tym lesie, w którym potężne 200-letnie dęby leżą pewnie od 100 lat, doświadczanie na każdym kroku niezwykłych obrazów i struktur nieobecnych w "zwykłych" lasach, pozwoli na docenienie piękna tego miejsca. Bo Puszcza Białowieska w jej najcenniejszej częście dla mnie jest po prostu piękna.
To dlatego osłupiałem, czytając post Rysia, choć rozumiem, że można i tak. Przecież nie to ładne, co ładne, tylko to co się komu podoba. Dla mnie równe rządki drzew w jednym wieku są ... średnio ładne. Oddziałuje na mnie różnorodność, wielowiekowość, brak wyraźnej ingerencji człowieka. Być może to "piękno" Puszczy łatwiej dostrzec naukowcom, biologom, znającym się na przyrodzie? Może i tak, nie wiem. Ale głos Rysia uświadomił mi, że argument "pięknego lasu" odnośnie Puszczy Białowieskiej może być chybiony. Lepiej odnosić się do argumentów dotyczących różnorodności biologicznej. Te są niepodważalne.
Zanim napiszę, dlaczego zaskoczył, muszę napisać o dwóch własnych doświadczeniach. Podczas studiów i wcześniej często w różnych podręcznikach biologii spotykałem reprodukcje, pod którymi napisano: "Żródło: Natural History Museum w Londynie", czyli muzeum przyrodnicze w tym mieście. Rychło ta placówka zdała mi sie mekką dla biologów. Potem przekonałem sie, że nie tylko dzięki zgromadzonym okazom, ale także świetnemu zespołowi tam pracujących naukowców. Ten termin był w tamtych czasach jednocześnie synonimem czegoś nieosiągalnego. Anglia, Londyn, jak to daleko ... (i drogo ...:-))). Jednak w końcu, zdaje się w połowie lat 90., dane mi było tam pojechać służbowo. Po pewnej konferencji miałem tylko jedno popołudnie dla siebie. Rzecz jasna, skierowałem się do "mojej" mekki. Chciałem między innymi zobaczyć szczątki przodków ludzi współczesnych. Udało się - niebawem stanąłem przy szklanej gablocie, w której złożono szczątki naszego pra-pra-pra-... czyli australopiteka. To słynny osobnik, zwany pieszczotliwie "Lucy", który pojawiał się w podręcznikach wiele, wiele razy. Przyznam, że tam odczułem to bardzo mocno, bardzo emocjonalnie. W końcu to przypuszczalnie mój daleki przodek... Mistyczne, silne przeżycie. Kumulacja wszystkiego, co się z tym wszystkim wiązało. Długo czekałem na podobnie silne przeżycie, podszyte mistycyzmem, "religijnością" swoistą (cudzysłów, bom agnostyk).
W końcu doczekałem się - było to podczas całodziennej wędrówki przez Rezerwat Ścisły Puszczy Białowieskiej. Tam ponownie poczułem się, jak bym był w świątyni. Od tego czasu lepiej rozumiem emocjonalność ludzi - badaczy Puszczy. Bo Ona jest niezwykła. Razdko z moim agnostyczno-materialistycznym podejściem do przyrody mam okazję tak pisać i myśleć. Ale w tym przypadku tak jest. To JEST świątynia. Niezwykłe miejsce, gdzie człowiek miał tak mało "do gadania". Można pisać o martwym drewnie w pierowtnych lasach, ale jednak dopiero wędrowanie po tym lesie, w którym potężne 200-letnie dęby leżą pewnie od 100 lat, doświadczanie na każdym kroku niezwykłych obrazów i struktur nieobecnych w "zwykłych" lasach, pozwoli na docenienie piękna tego miejsca. Bo Puszcza Białowieska w jej najcenniejszej częście dla mnie jest po prostu piękna.
To dlatego osłupiałem, czytając post Rysia, choć rozumiem, że można i tak. Przecież nie to ładne, co ładne, tylko to co się komu podoba. Dla mnie równe rządki drzew w jednym wieku są ... średnio ładne. Oddziałuje na mnie różnorodność, wielowiekowość, brak wyraźnej ingerencji człowieka. Być może to "piękno" Puszczy łatwiej dostrzec naukowcom, biologom, znającym się na przyrodzie? Może i tak, nie wiem. Ale głos Rysia uświadomił mi, że argument "pięknego lasu" odnośnie Puszczy Białowieskiej może być chybiony. Lepiej odnosić się do argumentów dotyczących różnorodności biologicznej. Te są niepodważalne.
